Gedichten

[p. 223]

Vrede

Gelijk het lichaam van den man herleeft
Onder het zacht en ongebreideld streelen
Van de beminde vrouw, wier handen spelen
Over hem, als over een harp die beeft -

Zoo trilt mijn naakte ziel over haar heele
Wezen, nu, door geen knechtschap meer weerstreefd,
Ze u, vrede, als minnares gevonden heeft,
Die over al haar zinnen haar doet kweelen.

Naakte godes, liefste mij der godinnen,
Gij maakt van den geknechte weer een god;
Grootsch en meesleepend wordt het menschenlot
In 't zoete hol van uw warme beminnen.
Ach, voor het eerst sinds jaren dwinglandij
Slaat mijn hart tusschen uw twee borsten vrij.