Gedichten

[p. 138]

Eens zwierf ik

Eens zwierf ik uit de grijze stad
In Maart, naar een reeds groenend buiten;
De merel op den knotwilg zat
Al minneliederen te fluiten:

‘Lief, lieveling! Uw veedren schoot,
Daar is het moeielijk van scheiden.’
Toen bleef ik stilstaan voor een sloot
In 't midden van een voorjaarsweide.

De spiegel blonk als vensterglas
Waar men vrijuit doorheen mocht staren
En op den grijzen bodem was
Een vreemd gedierte aan het paren:

Een kleine salamander had
Het wijfje met zijn staart omhangen
En hield haar - en voltooide dat -
In zijn omstrengeling gevangen.

Kleinere visschen schoven rond
Hun bed van algen en vermeden
Traag kauwend en met open mond
Al wat kon schaden aan hun vrede.

Waarom, dacht ik, kan niet de mensch
Stil zijn bij de verheven dingen
Of is dit de verzwegen wensch
Van die, als ik, steeds moeten zingen

In 't openbaar en die dan later
Betreuren wat in 't openbaar
Werd uitgestald als handelswaar
Zoo anders dan in dit stil water?