Gedichten

[p. 126]

Kleine ballade op den eigen dood

Lichaam, als in de kruin der olmen
De wind zich nestelt dol en heesch,
Dan stort ook gij uit uwe vormen,
Dan naderen de regenwormen
En houden intocht in uw vleesch.

Zij vreten rood van gier en beven
En met een hunkerenden bek,
Den warmen mantel van dit leven,
Het lijf, ons eenmaal meegegeven,
Tot op de laatste zachte plek.

Beenderen, als met zwarte veeren
De raaf tusschen de resten zit,
Weest stil en wilt u niet verweren,
Wanneer hij moe van 't potverteren
Terneerzit op een vingerlid.

Maar rijst als een aaneengeregen
Geraamte uit de katafalk,
Strekt dor uw hand den einder tegen
En laat hem vliegen met uw zegen
Gelijk de valkenier den valk.

Overal liggen duizend dooden.
De aarde is een doodsvallei
En als de dagelijksche brooden
Voor worm en raaf, onder de zoden
Gestorven, liggen ik en gij -

[p. 127]

 

Prins Ik, als gij in hooger sferen,

 

Van aangezicht tot aangezicht

 

Met God en met de Hooge Heeren,

 

Eet, drinkt of dobbelspeelt wellicht,

 

Bedenk dan hoe in de gedaante

 

Van poederstof of beendergruis,

 

Uw eigen broeder, het Geraamte,

 

Verwildert in een knekelhuis.