Gedichten

[p. 118]

[Rondeelen] II

Een roos in 't bekkeneel, gevuld met aarde,
Een krans van rozen rond den schedelwand,
Dat is, schoon lief, de somma, die 't verstand
Mij van u liet, nu de dood u niet spaarde;
Lachen en schreien, 't is gering van waarde,
Liefde en leed, 't is al ontbloot van grond,
Nu gij, met wie 'k ter koele nanacht paarde,
Sneller uw uitweg naar den Hades vond;
Hoe haak ik naar uw hoofdje klein en blond
En ach, hoe haat 'k de rozen in de gaarden,
Want wat ontstaat ter plaatse van uw mond?
Een roos in 't bekkeneel, gevuld met aarde.