Gedichten

[p. 83]

De verstootene

Zij ademhaalde
Zacht en niet te bedaren,
Onder het eb en vloed
Der golvende haren.

Ik zette mij
En op mijn knieën schreef
Ik dit gedicht:

‘Een vrouw lag te slapen;
Het laken deinde,
De gordijnen deinden
Met de vaag omlijnde
Klimming en daling
Van haar ademhaling.

‘Het licht werd geringer
In het oog van kat en kanarie,
Zij zoog het in.

‘Het licht werd geringer,
God beet op Zijn vinger,
Zij zoog het schransig
Met diepe ademhalingen in.

‘De sterren werden ransig,
Maar Hij verroerde geen vin.

‘Zij zoog het met driftgebaren,
Alsof zij wou paren;
God verloor aan glans.

[p. 84]

 

‘Terwijl het laken deinde

 

En de gordijnen deinden,

 

Zag zij door haar oogharen

 

Dat God wegkwijnde.’

 

 

 

Drie dagen later

 

Sloop ik haar kamer in

 

Om het te zoeken.

 

 

 

Het lag geplooid tot tweemaal, driemaal toe,

 

Onder een der mahoniehouten pooten,

 

Het evenwicht herstellend van haar bed.

 

 

 

Zij had eerst mij, toen mijn gedicht verstooten!