Gedichten

[p. 51]

Winter

Het water kreunt in witte boeien,
En kreeg een rimpelloozen bast, -
Het bijna stilgestane vloeien
Werd toch nog in den rug verrast;
Nu is de gracht als groen albast.

Dienstmeisjes keeren voor den gevel
De sneeuw die, op het ijs gestort,
Tot een verrukkelijken nevel
Opstuift en weer verdreven wordt.

Zij leunen blozend op den bezem,
En dragen defensief een schort.