Nieuw biographisch, anthologisch en critisch woordenboek van Nederlandsche dichters. Deel 3

[Diederica Amalia Verrooten]

Verrooten (Diederica Amalia), geboren den 6 Februarij 1788 te Steenbergen, trouwde in 1807 met F.W.A. Schumann, Kapitein bij de Grenadiers van Koning Lodewijk van Holland, later Hoofdofficier in Nederlandsche dienst, en overleed te Rotterdam den 16 April 1841. Zij maakte van tijd tot tijd een vers en slaagde vooral in het losse en boertige; ook evenwel

[p. 282]

in het eenvoudig godsdienstige. Wij gelooven evenwel niet, dat van deze hare verzen eenige ooit in druk zijn gekomen. Daar zij echter verscheidene jaren in België geleefd had, ontvlamde haar hart in vaderlandsliefde, toen de ondankbaarheid der Belgen in eene omwenteling uitbarstte. Menig vers vloeide toen uit haar hart voort, en alzoo Körner onder de Hoogduitsche dichters haar lieveling was, waren er onder hare krijgsliederen verscheidene navolgingen, uit Leyer und Schwert. Van deze werden op het einde van 1830 verschillende gedrukt zoo te 's Gravenhage als te Utrecht; sommige zijn geteekend D.A.S. De volgende Wapenkreet, bij de Gebroeders Van Cleef uitgekomen, hoewel geen merk dragende, is echter ook van onze dichteres.

Te wapen trouwe Nederlanders!

Uw Koning daagt U op ten strijd.

Snelt naar de Koninklijke standers.

Het vaderland uw arm gewijd.

Te wapen, Neêrlands echte zonen,
U uwer vad'ren waard te toonen,

Is thans de pligt U opgelegd.

Ten strijde, als vroeger tegen Spanje,
Voor Vrijheid, Vaderland, Oranje

Voor waarheid, orde, wet en regt.

Zal zoo veel heils aan ons geschonken

Door God, door onzen braven Vorst,

Geen heilig vuur voor hem ontvonken,

In onze vaderlandsche borst!

Zal 't staatsgebouw de sloping dreigen,
En 't hart naar geen voldoening hijgen

[p. 283]

 

Voor zoo veel snooden euvelmoed!

 

Dan liever, als de Vad'ren deden,

 

Die tachtig jaren moedig streden,

 

Ten offer brengen goed en bloed.

 

 

 

Ja, zweren we op der vad'ren graven

 

Op de asch van 't waardigst voorgeslacht

 

Dat nooit het volk zich kromt tot slaven,

 

Dat trouw vereent met moed en kracht;

 

Dat de erfenis van onze vad'ren,

 

Wier edel bloed ons vloeit door de ad'ren,

 

Nooit straffeloos wordt aangerand;

 

Dat vrijheid, ons meer waard dan 't leven,

 

Ons zal verwinnen doen of sneven

 

Voor 't duur gekochte Vaderland.

 

 

 

Welaan! het slagzwaard dan gegrepen;

 

Den strijd gevoerd voor gade en kroost;

 

Het monster 't nekbeen ingenepen,

 

Dat vlamt op onze hoop en troost.

 

Gods magt treedt aan de spits, ons pogen

 

Is welgevallig in zijne oogen,

 

Die 't onregt haat, de trouw bemint.

 

Hij zal der snooden valschheid wreken,

 

Zijn bijstand daartoe af te smeeken,

 

Wie, wie is alzoo niet gezind?

 

 

 

Of staan zij niet in 's Lands historie

 

De blijken van Zijn' trouw en magt,

 

Wanneer de zon van Neêrlands glorie

 

Ons dreigde met stikdonkren nacht.

 

Neen 't zijn niet slechts der vad'ren dagen,

 

Die van des Hoogsten hulp gewagen;

 

Ook Waterloo vermeldt ons haar.

 

Dat wij dan fier te wapen snellen;

 

Wat horden zich ons tegenstellen,

 

Wij steunen op d' Alzegenaar.

L.