Nieuw biographisch, anthologisch en critisch woordenboek van Nederlandsche dichters. Deel 1

[Gerardus Wilhelmus Boot]

Boot (Gerardus Wilhelmus), geb. den 21 Mei 1763 te Leur, in de baronnie van Breda, waar zijn vader Gerardus Boot, destijds Predikant was, genoot het onderwijs in de geleerde talen te Breda, en vertrok vervolgens naar Leydens hoogeschool, ten einde zich even als zijne beide broeders, Johannes

[p. 428]

Cornelis Boot die hier volgt, en Diderik Boot, den 2 Mei 1811, als Predikant te Heusden overleden, tot het leerambt bekwaam te maken. Door eene hevige borstziekte aangetast, echter dit voornemen moetende opgeven, legde hij zich, meer bijzonder, op de oude Letterkunde toe, en werd achtervolgens Preceptor, aan de Latijnsche scholen te Breda, Middelburg en Zutphen, en eindelijk in het jaar 1792 Rector, aan die te Gorinchem, alwaar hij den 6 September 1832 overleed, bij zijne echtgenoote Mejufvrouw Mechteld Hendrina Ribbers, drie zonen nalatende, allen nog in leven.

Tot zijne verlustiging, handteerde hij, van tijd tot tijd, de Nederduitsche lier, waarvan hij de voortbrengselen, somtijds in een of ander tijdschrift, meest slechts met de voorletters zijns naams geteekend, mededeelde. Zijne dichttrant was meest luimig en schertsende, waarvan de aanhef van het dichtstukje getiteld Loevestein, moge ten bewijze strekken:

Op 't hoekje van den Bomm'lerwaard,

Waar Maas en Waal veréénen,

Heeft zon en maan, reeds eeuwen lang,

't Slot Loevestein beschenen.

Wie legger was van d'eersten steen,

Staat nergens ons beschreven;

En geen kronijk van Loevestein,

Is ooit in 't licht gegeven.

Doch hij, die prijs op d'ouderdom

Van dit gebouw mogt stellen:

Zal dit, zoodra hij 't heeft ontdekt,

Wel verder rond vertellen.

[p. 429]

Aandoenlijk teeder echter, klonken de toonen zijner lier, wanneer hij de dood, van een zijner vrienden of dierbare betrekkingen, betreurde. Zoo vinden wij onder zijne nagelaten papieren, het stukje, getiteld: Bij mijne terugkomst van de begrafenis mijner dochter, aldus beginnende:

Zoo vergezelde ik dan met waggelende schreden,

Mijn lieve Mietje! uw lijk; en keer weemoedig weêr.

'k Wensch U vergeefs terug.... hier geldt noch wensch noch beden;

Uw zacht, aanvallig oog ontmoet mijn oog nooit meer....

Gekeerd tot mijn gezin, treft mij de klagt uws moeders;

Zij mist haar trouwe hulp, haar liev'ling aan haar zij';

Mij treft uws zusters rouw, 't geschrei van uwe broeders,

Elk slaat uw dood ter neêr, en elk mist veel daar bij.

Wij zien uw' zitplaats leêg - Wij zien, den knop der bloemen,

Door uwe zorg gekweekt, zich op'nen na uw dood;

Uw roosje, uw' angelier, waarop we U hoorden roemen,

Zijn nog in bloei, nu gij reeds slaapt in 's aardrijks schoot.