Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 13

[Isaac van Nuyssenburg]

NUYSSENBURG (Isaac van), den 11den Januarij 1738 te Rotterdam geboren, studeerde te Leyden, werd in 1763 predikant te IJzendoorn, onder de classis van Tiel, in 1765 te Buren, in 1771 te Geertruidenberg, waar hij den 6den Aug. 1773 overleed. Hij behaalde den 1sten Februarij van dat jaar de zilveren eerepenning met zijn dichtstuk Op het Tweede Eeuwgetijde der Leydsche Hoogeschool, bij het genootschap Kunst wordt door arbeid verkregen. Tegelijker tijd werden jonkvrouwe de Lannoy en de kostschoolhouder Simon van der Waal, die toen beiden, gelijk Nuyssenburg te Geertruidenberg, de poëzy beoefenden, bekroond.

Behalve deze dichterlijke proeve gaf hij nog in het licht:

Nederland door vreugde en droefheid tot God geroepen, in 3 leerredenen, Utrecht, 1769.

Nederlandsch Eeuwgetijde, in klinkdichten, Dordr. 1772.

Korte beschrijving van Geertruidenberg, voorafgegaan door plegtige Jubelreden ter Tweede Vereeuwiging van de eerstgebeurde Verlossing der stad uit de magt der Spanjaarden, op

[p. 361]

den laatsten van Oogstmaand 1573, en gevolgd van eenige Historische Bijlagen, Dordr. 1774. 8^o.

Nagelaten Gedichten, Utrecht, 1778.

Nuyssenburg was lid der Haagsche en Leydsche dichtgenootschappen.

Zie Brans, Kerk. Reg. bl. 6, 162; Korte Bes. van Geertruid. bl. 383; Witsen Geysbeek, B.A.C. Woord. D. IV. bl. 531 volgg. Glasius, Godg Ned. Arrenberg, Naaml. bl. 384, 385; de Lannoy, Ged.; Kobus en de Rivecourt; bo del Nyenhuis, Topogr. Lijst, bl. 49; Cat. der Maats. van Ned. Lett. D. II. bl. 109, D. III. bl. 90.