Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 12. Eerste stuk

[Frans van der Meer]

MEER (Frans van der), heer van Boxbergen, geb. omstreeks 1680 raad in de vroedschap van Leyden, zoon van Aelbert van der Meer en van Jenne van Merode, werd in 1723 door hun Hoog Mogenden benoemd tot gezant in Spanje. Hij vertrok in het zelfde jaar derwaarts en kwam in Mei te Madrid, waar hij verscheidene jaren vertoefde en zaken van groote aangelegenheid behandelde. Reeds in den aanvang van zijn verblijf aldaar was tusschen de hoven van Madrid en Weenen een verdrag van koophandel getroffen, tot groot nadeel der ingezetenen van Hun Hoog Mogenden. Hier tegen, gaf van der Meer een uitvoerig vertoog over, in welks slot hij verzocht: ‘dat zijne katholijke majesteit de bezwaren wilde wegnemen welke uit dit verdrag van koophandel ontstaan waren; terwijl de Staten, zijne meesters, zich overtuigd hielden dat niet de koning, maar zijne staatsdienaars de schuld hadden van het sluiten en teekenen van voorwaarden, die met de openbare trouw onbestaanbaar waren, en werkelijken inbreuk deden op de voorregten der Vereenigde Nederlanden.’

Ziende dat men hem op den tuil hield en de zaak zocht te verschuiven, leverde hij, bij herhaling, zijne klagten en bedenkingen in, met welke hij, in ronde vaderlandsche taal den Spanjaarden hunne dubbelzinnigheid onder 't oog bragt. In 't bijzonder bediende zich van der Meer van den befaamden hertog van Ripperda, tot ontdekking van eenige geheime punten tusschen de hoven van Madrid en Weenen gesloten. In November 1729 teekende de gezant, in naam van Hun Hoog Mogenden, het verdrag van Sevilie, waarbij hij voegzame zorg voor het belang zijner meesters droeg. Het laatste bedrijf dat wij nopens van der Meer, in hoedanigheid van gezant, vermeld vinden, is dat hij in 1738 en 1739 van het Spaansche hof voldoening verwierf voor de geweldenarijen door eenige kustbewaarders tegen Hollandsche schepen gepleegd.

Onze geschiedschrijvers erkennen hem voor een der kundigste doorzigtigste en arbeidzaamste mannen, die zich toen in 's lands dienst bevonden, en op wiens schouderen de belangen van den staat en der Hanoversche bondgenooten veilig gerust hebben, Hij was zoo ijverig voor de eer der republiek dat zijne meesters hem kort voor zijn overlijden in 1743 met eene toelage van f 5000 tot zijn tractement begunstigden. Hij huwde Sara du Fa-

[p. 474]

get van Assendelft, die hem een zoon en eene dochter schonk. Hij overleed in 1743. Hij gaat in portret uit door Portman.

Zie Scheltema, Staatk. Nederl. o.h.w.; Europ. Merc. Julij-Dec. 1722, bl. 104; Jan.-Junij 1724, bl. 205; Rousset, Recueil T. II. p 193, 214, 250, 254, 259, 262, 368, 269, 286, 287; T. III. p. 2, 9, etc.; T. IV. p. 57, 63, 99-93; T. V. p. 365; T. XII. p. 334-336, 360, 423; Montgon, Mém. T. I. p. 312-324, 326-332, 391-400, 401, 403, 404, 405, 412, 455-457, 497, 498, 499, 516-545; T. III. p. 56, 82; T. IV. p. 293; T. V. p. 347; T. VII. p. 310-325; Pièce Justific. N^o. IV; du Mont, Corps diplom. T. VIII. P. II. p. 160; Wagenaar, Vad. Hist. D. XVIII. bl. 215, 315, 339, 364, 367, 369, 374, 394, 416, 446-457, 499, 504; D. XII. bl. 255, 266; Bijvoegsel. en aanmerk. op D. XVIII. bl. 94, op D. XIX. bl. 124; van Kampen, Vad. Karakt. D. II. bl. 509.