Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 10

[Caspar van Kinschot]

KINSCHOT (Caspar van), zoon van Louis of Lodewijk van Kinschot, en van diens eerste vrouw Maria de Jonge, kleinzoon van Caspar van Kinschot voornoemd, en neef van den voorgaande, werd te 's Hage den 29^sten November 1622 geboren. Hij legde zich vroegtijdig met goed gevolg op de beoefening der fraaije letteren toe, voornamelijk op de Latijnsche dichtkunde, waarin hij weldra buitengewone vorderingen maakte. Zich op de regtsgeleerdheid toeleggende, hield hij zich voornamelijk te Utrecht, en wel in 1638 en 1639, op. In 1640 bevond hij zich te Leiden, hield er zich ook een gedeelte van het volgende jaar op, en bezocht ook Zeeland, van waar hij in 1642 op het einde van den zomer, te 's Gravenhage terugkeerde, In 1643 was hij nog eens te Leiden en den 20^sten September te 's Gravenhage. Van daar vertrok hij naar Zwitserland (1644) en vervolgens naar Frankrijk (1645) waar hij, waarschijnlijk te Orleans, den doctoralen graad in de regten verwierf.

In 1646 werd hij gekozen tot het gevolg van het Nederlandsche gezantschap, dat naar Munster werd afgezonden om over den vrede te handelen. Uit eene toen door hem gevoerde briefwisseling met sommige zijner bloedverwanten, die ten deele nog onder de familie-papieren bewaard wordt, blijkt dat, toen de hertogin de Longuevile met groote statie hare intrede deed binnen Munster, aan den jeugdigen van Kinschot de eervolle onderscheiding was opgedragen om de echtgenoote van den Franschen gezant, namens den Nederlandschen ambassadeur, te begroeten, en deze omstandigheid versterkt het vermoeden van den schrijver van Hollands Roem, dat van

[p. 194]

Kinschot bij de onderhandelingen niet geheel werkeloos zal gebleven zijn.

Gedurende zijn verblijf te Munster had hij zich de genegenheid van vele aanzienlijke lieden verworven, zoo als onder anderen van den vermaarden kardinaal Fabio Chigi, naderhand paus Alexander VII, die hem, niettegenstande het verschil in godsdienst en leeftijd, zijne vriendschap schonk, hetgeen, naar de bekrompen denkwijze van die tijden, den kardinsal door zijne geloofsgenooten zeer euvel werd geduid.

Te 's Hage in het begin van 1649 teruggekeerd, zette hij zijne studiën voort en bleef met de geleerden van zijnen tijd gemeenzamen omgang houden; doch hij mogt de vruchten van den vrede, welke hij had zien sluiten, en zoo heerlijk in meer dan één gedicht bezongen had, niet zien plukken. De teering overviel hem en sleepte hem in het laatst van December 1649, of in het begin van Januarij 1650 ten grave. Dat hij niet in Januarij 1649 kan gestorven zijn, zooals men zou opmaken uit hetgeen op bladz. 14 vóór zijne Poëmata staat geschreven, bewijst de dagteekening van zijn uitersten wil in het laatst der maand December 1649. Hij stierf ongehuwd. Zijne afbeelding, fraai gegraveerd, is vóór zijne Poëmata geplaatst, met dit bijschrift:

Talis erat raptus viridi Kinschotius aevo

Pectore qui Musas, Charites circumtulit ore.

Het geschilderd portret, waarnaar die gravure gemaakt is, is door ter Borch vervaardigd, en wordt bij de familie bewaard. Er bestaat nog eene andere gravure door Hollar. De gedichten van van Kinschot zijn door Jacobus Gronovius uitgegeven onder den titel:

Casparis Kinschotii Poëmata in Libros IV digestaguorum primus Sacra et Pia; secundus Elegias et Eclogas; tertius Res gestas; quartus Miscellanea continet. Omnia ex chirographo auctoris diligenter inspecto examinatoque edita, Hagae-Comitis, 1685. kl. 8^o.

Eenstemmig is de lof door bevoegde kunstregters aan van Kinschot's Latijnsche muze toegezwaaid. Mannen als Nicolaas Heinsius, Janus Secundus, Jacobus Gronovius, en van later tijd, Hoeufft, Peerlkamp, Collot d'Escury, roemen als om strijd de voortreffelijkheid zijner gedichten. De nederigheid van den dichter was zoo groot, dat hij zijne gedichten wenschte te verbranden; daar er echter reeds te velen in omloop waren, zoo gaf hij het aan Gronovius over, om daaruit eene keuze te doen. Deze heeft zich van de hem opgelegde taak voortreffelijk gekweten, en wij danken hem voor den bundel gedichten van den edelen, veel belovenden van Kinschot, van wien naar

[p. 195]

waarheid getuigd wordt ‘dat hij de muzen in het harte droeg, en dat de liefde hem op de lippen zweefde.’

Van van Kinschot kwam ook nog afzonderlijk uit:

Panegyris in laudem celeberrimae Roterodamensium urbis, Rott. 1638.

Zie Nic. Heinsii, Poënat. p 7, 54, 88, 166; Foppens, Bibl. Belg. p. 329; Paquot, Mémoires, T. l. p. 401-403; Ferwerda, Adelijk Wapenb. in de genealogie van van Kinsohot, 18^o generatie; van Kampen, Geschied. der Ned. Letter. en Wetensch. D. III. bl. 97-99; Hoenfft, Parnas. Latin. Belg. p. 181-183; Peerlkamp, de Poëtis. Lat. Nederl. p. 351-356; Collot d'Escury, Holl. Roem D. II. bl. 85, 86, Aant. bl. 221, 226, 236; Muller, Cat. van Portr.; uit familie-berigten aangevuld.