Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 10

[Willem Kimijzer]

KIMIJZER (Willem), geboren te Dordrecht den 17^den Augustus 1732, studeerde te Leiden, werd eerst in 1756 predikant te Eethen en Drongelen en vertrok van daar in 1768 naar Vlissingen, waar hij in 1804 emeritus werd. Hij overleed te Dordrecht den 21^sten Julij 1811. Hij vierde er den 27sten Junij 1781 de gedachtenis van zijne 25jarige evangeliedienst,

[p. 175]

met eene rede, die spoedig daarop te Vlissingen het licht zag, uit 143 octavo bladzijden bestaat en onder de curiositeiten van dien tijd mag gesteld worden. Een uittreksel van dezelve vinden wij in van Eyk's Kanselontluistering bl. 172, 185.

Kimijzer was ook, hoewel zeer middelmatig, Nederduitsch en Latijnsch dichter. Als zoodanig leeren wij hem kennen door een vers op J.J. Brahe's Vlissingens Eeuwvreugd en eenige Latijnsche dichtregelen aan den Dordtschen predikant H.G. van Breugel, ons door Dr. Schotel medegedeeld. Bovendien gaf hij nog uit:

Redevoering over Jes. Godspraak XLIX:23^a, ten grondslage der inwijdinge van den vernieuwden Banjaard in het gasthuis te Vlissingen, Vliss. 1793.

Zie Boekz. der gel. wereld, op genoemde jaren; Schotel, Kerk. Dordr. D. II. bl. 452, 796; van der Aa, Nieuw Woordenb. van Ned. Dicht.