Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 9

[Johan Huibert Jungius]

JUNGIUS (Johan Huibert), afkomstig uit een aanzienlijk geslacht uit den Palts, was de kleinzoon van Johan Huibert Jungius, en zoon van Sixtus Jungius, beiden predikanten te Middelbert in Groningen. Zijne moeder heette Sofia Wilman en was de dochter van Johannes Wilman, predikant te Nieuwkerk en Vliedorp, in de Marne. Te Middelbert den 22^sten October 1692 geboren, kwam hij met zijne moeder en eenigste zuster na zijns vaders dood, in 1698 voorgevallen, te Groningen, waar hij het onderwijs in de voorbereidende wetenschappen ontving en van waar hij naar Leiden vertrok, waar hij de lessen van de hoogleeraren Fabricius en van den Honert, den vader, in de godgeleerdheid bijwoonde.

Tot proponent bevorderd, werd hij in 1716 waarnemend predikant te Voorschoten en in 1717 te Vianen. Hij werd vervolgens nog in dat jaar predikant te Simonshaven, in 1720 te Hulst en in 1728 te Vlissingen, waar hem ten zelfden jare ook het rectoraat der Latijnsche school werd opgedragen, welke betrekking hij den 30^sten December 1728 aanvaardde met eene Oratio de vicissitudinibus linguae latinae. Hij nam zijne dubbele bediening met lof waar, tot dat hij den 19^den September 1743 te Amsterdam overleed, werwaarts hij tot het ondergaan van eene gevaarlijke kunstbewerking was heengereisd. Hij was den 9^den Augustus 1718 gehuwd met Constantina van Duuren, dochter van Johannes van Duuren, predikant te Zoeterwoude, en zuster van Zacharias van Duurenpredikant te Nieuw Hellevoet, die met de zuster van Jungius, Johanna, gehuwd was. Hij verwekte bij deze vrouw verscheidene kinderen, waarvan slechts twee zonen, Steven

[p. 231]

en Huibert Constantijn, bij zijn overlijden nog overig waren. Beiden zijn in Oost-Indië in de krijgsdienst overleden.

Jungius was een geleerd man en een niet ongeacht dichter bij zijne tijdgenooten. Als zoodanig deed hij zich kennen door de volgende geschriften:

Het einde van den strijdt de kroon der regtvaardigheid, voorgestelt in eene Lijkrede over II Tim. IV:7 en 8, ter gedachtenisse van den Heere Joachim van Amama, Generaal-Majoor der Voetknechten - en Kommandeur van Hulst, overleden op den derden van Hooimaant 1720, Rott. 1720. 4^o.

De wonderen van Jehova onder Neêrlandts Israël, uit kerkelijke en wereltlijke historiën aangewezen, en ter gedachtenisse van de verlossinge der stad Hulst uit de maght van Spanje. Dankrede, Leid. 1722. 4^o. en Vervolg van Jehovaes Wonderen, ald. 1724. 4^o.

Franciscus Fabricius Heilige Redevoerder, uit het Latijn vertaald, Leid. 1722. 4^o.

Als dichter deed hij zich kennen door een groot aantal gelegenheids-verzen, afzonderlijk verspreid. Hiertoe behooren:

Zeeuwsche Vreugdegalm op 't Jubilee van Franciscus Fabricius, gevierd 24 Nov. 1737, geplaatst achter diens werk over Ps. 34:12, 19.

Een gedicht vóór het 2e deel van Gargon's Walchersche Arcadia.

Vers op zijn Vijftigste Verjaardag, 1742, in Vrolikhert's Vliss. Kerkhemel, bl. 373-390.

Zie Boekz. der gel. wereld, op de genoemde jaren; Vrolikhert, Vliss. Kerkh. bl. 238-244, 345; Brucherns, Gedenkb. van Stad en Lande, bl. 24, 32; Witsen Geysbeek, Woordenb. van Ned. Dicht.; Cat. van de Bibl. der Maatsch. van Letterk. te Leiden, 2^o bijv. bl. 111.