Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 8. Tweede stuk

[Mr. Johan Huydecoper]

HUYDECOPER (Mr. Johan) Huydekoper, Huidekoper, ridder van St. Michiel, heer van Thamen en Blokland en, bij koop van de staten van Utrecht, heer van Maarseveen en Neerdijk, was zoon van Jan Jacobsz. Bal van Wieringen, gezegd Huydecoper, en van Elisabeth van Gemen. Hij werd in 1644 schepen, en toen in 1650 de stad door Willem II bedreigd werd, de raad en hulp van Cornelis Bikker van Zwieten ter wering van het gevaar. Zijne wakkerheid vuurde de burgers van alle gezindheden aan en maakte spoedig eene verrassing onmogelijk. Bij deze gelegenheid werd hij, benevens Simon van der Does, aan graaf Willem Frederik gezonden om dezen te overtuigen van den ernst, waarmede de stadsregering dien aanslag opnam en tevens van het gevaar van zijn leven. Huydecoper voerde het woord, sprak met vrijmoedigheid en wijsheid, zoodat een groot deel van den roem door het afleiden van dit gevaar, door de regering van Amsterdam verworven, aan hem toekomt.

In 1651 werd hij weesmeester, den 9 September van dat jaar burgemeester en als zoodanig had bij eene zending naar Ierland; voorts was hij bewindhebber der O.I. Compagnie, werd hij naar het hof van den keurvorst van Brandenburg gezonden om getuige te zijn van den doop van den erfprins, naar Zeeland om de staten van hunne zucht ter verheffing van den prins van Oranje terug te brengen. Hij werd door Christina van Zweden tot ridder geslagen, met alle zijne nakomelingen tot den adelstand verheven, en zijn wapen vermeerderd met een witten adelaar op een blaauw veld.

[p. 1494]

In 1660 behoorde hij tot de plegtige bezending uit de Amsterdamsche regering naar 's Hage, om Karel II met zijne herstelling op den troon van Groot-Brittanje geluk te wenschen.

Hij huwde 1. Elisabeth Bisschop; en 2. Maria Coymans en liet vele kinderen na. Hij overleed 26 October 1661. Zijn portret door Houbraken vindt men bij Wagenaar, Vad. Geschied. D. XII.

Hij was een beminaar van kunsten en wetenschappen, inzonderheid der schilder- en dichtkunst, beschermde hare beoefenaars en inzonderheid van Vondel en Jan Vos, die hem ten hemel verhieven. Francius en Broekhusius bezongen zijn buitenverblijf te Maarsseveen.

Zie Wagenaar, Amsterdam, D. V. bl. 116, 214, 219, 220, 242, 248: Dez., Vad. Hist., D XIII. bl. 4; Aitzema, Saeken van Staat en Oorlog, D. III. bl. 1199, 1205, 1206, D. IV. bl. 470, 471, D. V. bl. 589 volgg.; Scheltema, Staatk. Nederl., o.h.w.; Klioos Kraam, D. I. bl. 127, 200, 209, 262, 337, D. II. bl. 285; Bloemkrans van verscheide gedichten, bl. 223; Bilderdijk, Vad. Geschied., D. IX. bl. 17, 19; Broekhusii Poëm., p. 8, 14, 21, 261; Francii Poëm. Posthuma, p. 246, 251, 400; Muller, Cat. van Portr.