Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 8. Tweede stuk

[Salomon van der Houve]

HOUVE (Salomon van der), zoon van den vorige, had aanvankelijk van 1558 tot 1564 het burgemeesterschap binnen zijne geboorteplaats Schiedam bekleed, doch was, uithoofde van zijne verdraagzaamheid en toegevendheid jegens de hervormden bij de Roomsche geestelijkheid zeer gehaat; deze wist te bewerken dat hij bij den hove van Holland wegens ketterij aangeklaagd en veroordeeld werd, ten gevolge waarvan hij van zijnen post ontzet werd en zeven jaren in de gevangenis op de voorpoort te 's Gravenhage moest doorbrengen, omstreeks denzelfden tijd dat de vier bekende priesters Adriaan Janse, Huibert Adriaansz., Wouter Simonsz. en Sibrandus Jansz., pastoors van IJsselmonde, de Lier, Monster en Schagen, insgelijks wegens ketterij aangeklaagd en veroordeeld, te 's Hage geworgd en daarna verbrand zijn. (Men zie P. Bor, Ned. Hist., V Boek; Hooft, Ned. Hist. p. 211; Brandt, Hist. der Reform., I D. X B. p. 510.)

Van der Houve op eene even gelukkige als wonderdadige wijze uit zijne gevangenis ontsnapt zijnde, voegde

[p. 1338]

zich, naar Duitschland gevlugt zijnde, bij de Watergenzen en werd in 1572 bevorderd tot scheepskapitein, in welke hoedanigheid hij met den graaf van Lumeij den Briel heeft helpen innemen.

Eindelijk tot zijne vorige ambtelijke betrekking teruggekeerd, is hij bailluw en schout van den Haag geworden, alwaar hij in 1584 is overleden.

Zie van der Houve, Hands. Chr., bl. 188; van Leeuwen, Bat. Ill., bl. 992; van Alkemade en van der Schelling, Beschrijv. van den Briel, bl. 374; Cleijn, Dankoffer, bl. 38; De Riemer, Beschrijv van 's Gravenh, D. III. bl. 45; Wagenaar, Vad. Hist., D. VI. bl. 345; van Groningen, Geschied. der Watergeuz., bl. 128, 251; Hoogstraten, Kok.