Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 4

[Samuel van Diest]

DIEST (Samuel van) eenige zoon van den voorgaande, wiens geboortejaar onbekend is. Na zich te Deventer ruim vier jaren onder de leiding van zijnen vader in de Godgeleerdheid, Wijsbegeerte en Oostersche talen geoefend te hebben, vertrok hij in het voorjaar van 1653 naar Leiden, om er de lessen van Coccejus te volgen. Na zijne benoeming tot Doctor in de Godgeleerdheid en Wijsbegeerte, denkelijk aan de Utrechtsche Hoogeschool, waar hij in 1654 als student was ingeschreven, werd hij in 1656 aan de pas opgerigte Hoogeschool te Duisburg tot gewoon Hoogleeraar der Godgeleerdheid en praktische Wijsbegeerte aangesteld, en zijne bescheidenheid was oorzaak, dat hem niet tevens het onderwijs in de Oostersche talen werd opgedragen. Als vriend van den Wurtemberger hofprediker Johann Melletius, arbeidde hij met dezen voor vrede en verdraagzaamheid, te midden der strijdende partijen in de Evangelische kerk; maar ook de drie disputaties, die hij ter verzoening uitgaf, vermogten geen ‘Union’ tot stand te brengen. Bijna negen jaren mogt de nieuwe stichting zich in zijn licht verheugen, toen hij den 21^sten Januarij 1664 tot Hoogleeraar

[p. 169]

in de Godgeleerdheid en Hebreeuwsche taal te Harderwijk werd beroepen. In Maart aanvaardde hij die betrekking met eene redevoering: de antiquitate et pace religiosa, die te Harderwijk in 1664 in 4^o. het licht zag, en hij bleef er tot in 1681 werkzaam, wanneer hij naar Deventer vertrok, om daar als hoogleeraar in de Godgeleerdheid en Hebreeuwsche taal de voetsporen van zijnen beroemden vader te drukken, en waar hij in 1694 overleed. Zijn zoon Daniel werd in 1700 predikant te Zwartsluis en overleed er den 8^sten Januarij 1731.

Van Diest was een navolger van zijnen leermeester Coccejus, doch hield zich niet zoo streng en niet zoo uitsluitend aan diens geheele leerstelsel, als sommigen wel in hem verlangden. Hij was een verdraagzaam, onafhankelijk, vredelievend en vredezoekend godgeleerde, die met onvermoeiden ijver de Hebreeuwsche taal beoefende en ter verbetering der Hebreeuwsche spraakkunst een Clavis Linguae sanctae vervaardigde, die waarschijnlijk in het licht is gegeven. De andere werken door hem geschreven zijn getiteld:

Theses illustriores de praecipuis Philosophiae partibus, Duisb. 1656 4^o.

Dissertatio historico-irenica, de lite et pace religiosa Euangelicorum, Duisb. 1663. 8^o.

Apologia pro eccl. Reformata contra S. Maresium.

Meer andere werken moeten door hem zijn uitgekomen, waarvan echter de titels niet meer bekend zijn.

Zie Boekz. der gel. wereld, 1731 a bl. 122; Max. Goebel, Gesch. d. Christ. Leb. etc. B. II. p. 68; A. Tholuck, Das Akad. Leb. des 17en Jahrh. Abth II. p. 147, Miscell. Duisb. T. I. p. 546; Bouman, Geschied. der Geld. Hoogesch. D. I. bl. 66, 205, 210, 328, 339, D. II. bl. 605, 610, 653; Glasius, Godgeleerd Nederl. D. I. bl. 366-368.