Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 3

[Jean Jaques Claude]

CLAUDE (Jean Jaques), een zoon van den voorgaande, geboren te 's Gravenhage den 16^den Januarij 1684, voedde van zijne jeugd af aan eenen onveranderlijken lust tot boeken en leeren; ook beijverde zich zijn vader, om die gelukkige geneigdheid aan te moedigen; bemerkende, dat de leerwijze van den meester, dien hij hem had gegeven, meer was ingerigt, om hem eene walg voor de letteroefeningen in te boezemen, dan den lust daartoe aan te vuren, zond hij hem naar eene bloeijende school te Utrecht. De jonge Claude was daar slechts twee jaren geweest, toen hij zijnen vader verloor; deze smart werd echter aanmerkelijk gelenigd, doordien hij in den Utrechtschen Predikant David Martin, zijnen bloedverwant en voogd, eenen tweeden vader aantrof. Veertien jaren bereikt hebbende, vond Claude zich in staat het akademisch onderwijs te hooren. Onder de leiding van den geleerden Petrus Burman beoefende hij de fraaije letteren en oudheden, en gaf reeds vroegtijdig blijken van zijne bekwaamheid in die vakken, door het schrijven van twee verhandelingen. De ijver, waarmede hij zich op deze studie toelegde, deed zijnen voogd vreezen, dat hij zich daardoor geheel van de kerkelijke dienst zou laten terughouden; de vermaningen van Martin hadden echter zooveel invloed op Claude, dat deze zich met lust aan de beoefening der Godgeleerde wetenschappen toewijdde. De teederheid van zijn gestel en zijne waggelende gezondheid vertraagden niet weinig den voortgang zijner studien; met dit al

[p. 416]

was hij instaat om, na verloop van drie jaren, tot de openbare predikdienst toegelaten te worden; wordende hij, in September 1706, door de Waalsche synode te Deventer vergaderd, tot Proponent aangenomen. Zijne uitmuntende gaven, die inzonderheid op den predikstoel uitblonken, maakten, dat hij weldra eenen roem verwierf den doorluchtigen naam, dien hij droeg, allezins waardig; ook stelden zijne vrienden alles te werk, om hem te 's Gravenhage te doen beroepen; den uitslag van hunne pogingen afwachtende, besloot hij intusschen Engeland te bezoeken, en hij scheepte zich in het laatst van Mei 1710 tot die reis in. Terwijl hij zich in Engeland bevond werd hij tot Fransch Predikant te Londen beroepen, waar hij den 11^den Februarij 1711 bevestigd werd, maar die gemeente had niet lang genot van zijne dienst; want op de tijding dat zijn eenige broeder te 's Gravenhage door de kinderziekte was aangetast, spoedde hij zich derwaarts. Het is onzeker of de kiem van die ziekte, welke in het vervolg doodelijk voor hem werd, toen reeds bij hem in werking werd gebragt; maar den 27^sten Februarij 1712, werd hij door eene duizeling bevangen, welke hem tegen den grond deed storten, en reeds des anderen daags liet hij zich naar Londen voeren, alwaar hij naauwlijks was aangekomen, of de kinderpokken openbaarden zich en hij bezweek daaraan den 7^den Maart 1712. Men heeft van Claude in druk:

Dissertatio de Salutationibus Veterum, cui addita est, Diatribe de Nutricibus et Paedagogis. Utr. 1702, 12mo. in welke beide werkjes eene ongemeene netheid, naauwkeurigheid en geleerdheid heerscht. Jacques Bernard, eenige aanmerkingen daarop gemaakt hebbende, werd door hem beantwoord in de Nouvelles de la République des Lettres, Decemb. 1703.

Sermons sur divers textes de l'Ecriture Sainte. Amst. 1713, 8^o.

Zie La Vie de Claude à la tète de ses Sermons; Paquot, Mem. Litter. Tom. III. pag. 108-106; Saxe, Onomast. Liter. Pars VI. pag. 22; de Chalmot, Biogr. Woordenb.; Glasius, Godgel. Nederl.