Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Eerste en tweede stuk

[Berend Hendrik Baron Bentinck]

BENTINCK (Berend Hendrik Baron) tot Buckhorst, Heer van Zalk en Vecaten, een broeder van de beide voorgaanden, geboren op Schoonheten onder Raalte, in 1753, werd als jongeling van aanleg en geboorte, als paadje aan het Hof van Willem V, Prins van Oranje, tot hooger betrekking opgeleid. Vervolgens was hij Officier bij en Kommandant van het Regement ruiters van Stavenisse Pous, en een der schoonste manschappen van het korps; terwijl hij tevens de rapste was. Met dit Regement wist hij in de ongelukkige tijden van 1787 krachtdadig rust en orde te bewaren. Van 1759-1801 met het huis van Oranje uitgeweken, leefde hij na zijne terugkomst ambteloos te Zwolle, doch werd in 1813, als verdacht van verstandhouding, met den Prins van Oranje, op last van het Fransch bestuur naar Amsterdam gevoerd, maar dadelijk weder in vrijheid gesteld. Na de omwenteling van dat jaar werd hij den 29sten November tot Commissaris-Generaal van Oorlog, den 11den Maart 1814, tot Luitenant-Generaal en in April van dat zelfde jaar tot Gouverneur van de provincie Overijssel benoemd, welk aanzienlijk ambt hij waarnam tot aan zijne dood den 24sten September 1830. Bij zijne weduwe Carolina Medioburgensis, Baronnesse van Borssele, die hem den 19 Maart 1837 in het graf volgde, liet hij slechts éénen

[p. 345]

zoon, Hendrik Coninck Baron Bentinck, na, met wiens dood, den 17 November 1839, deze tak van het geslacht Bentinck is uitgestorven.

Berend Hendrik Baron Bentinck, was Kommandeur der Militaire Willemsorde en een groot en getrouw voorstander van het Huis van Oranje, waarvoor hij onbaatzuchtig alles veil had, een grootmoedig weldoener, opgeruimd mensch en echt edelman, die de belangen der aan zijn bestuur toebetrouwde provincie onverdroten voorstond, en hare welvaart, bijzonder die van de stad Zwolle met ijver trachtte te bevorderen. De persoon, die hem in 1813 had aangeklaagd of verraden, zich onbekend gebleven wanende, vroeg hem later om geplaatst te worden en werd edelmoedig door hem geholpen.

Zie Overijss. Alman. voor Oudheid en Letteren, 1844. bl. 227 en 228, uit partikuliere berigten aangevuld.