Biographisch woordenboek der Nederlanden. Deel 2. Eerste en tweede stuk

[Fabrice de la Bassecourt]

BASSECOURT (Fabrice de la) was eerst Roomsch Priester, later Predikant bij de Hervormden, daarna weder tot de de Roomsch Katholijken overgegaan, werd hij Hofkapellaan bij den Aartshertog Albertus van Oostenrijk, doch eindelijk weder tot de Hervormden teruggekeerd, in het jaar 1615 tot Predikant bij de Walsche gemeente te Amsterdam beroepen. Dit moet echter door vele andere gemeenten, uit hoofde van het wispelturig gedrag van Bassecourt, zijn afgekeurd, terwijl men hem ook nagaf, dat zoowel de stof, als de wijze waarop hij die voordroeg, geheel Charlatans of Monniks was; in 1617 gaf evenwel de Synode van Leiden, op aanhouden van velen uit Amsterdam en om ongenoegen voor te komen toe, dat hij aldaar in dienst zou zijn. Hij toonde zich zeer bitter tegen de Remonstranten, zoodat hij zich zelfs niet ontzag in zeker traktaatje tegen hen groote onwaarheden te doen drukken; hetgeen bewezen werd in een boekje, getiteld: Wat wonder, Oudt, Nieuw, hoe de Remonstrantsche reysen ende rotsen, om de Jesuyten, Capucynen ende andere Geestelijcke bij den vyandt te besoeken enz.

Vermoedelijk was het dat zelfde geschrift, over de Eeuwige Verkiezing, hetwelk in 1618 door de Synode berispt werd, ‘van wege vele daarin voorkomende zaken, strijdig met de historische waarheid, vol bitterheid en zonder liefde.’ Hierover deed hij in het volgende jaar boete.

[p. 160]

Toen hij in 1620 vergunning vroeg tot de uitgave van het tweede gedeelte van zijn werk Over de Eeuwige Verkiezing, werd hem van wege de Synode geraden dit uit te stellen, aangezien de Staten-Generaal ongaarne zagen, dat er veel over de Godgelerede geschillen geschreven werd. In 1631 werd hij op nieuw, wegens een zijner schriften door de Synode ernstig gecensureerd.

Behalve bovengenoemd traktaatje gaf Bassecourt, onder anderen, mede in het licht:

Bassecourts Bekeeringe ende Wederbekeeringhe. waarin hij zelf getuigt: ‘dat hij tegen 't getuigenisse van sijne conscientie, sijn Tonge hadde geleent gehadt om de leugen te predicken, vervoert door vreese ende weereltsche insichten, hebbende den koop gemaeckt meer met den Paus dan met Christo, door de middelen die de hoose Geest gebruyckt om hem te doen aenbidden, door sotte hope van eere ende rijckdommen der weerelt, veynsende als of hij de waerheyt niet en wiste, predickende de leugen door leugenen, niettegenstaende de veelvuldige prickelen van sijne conscientie.’

In 1649 emeritus geworden. overleed hij den 29 April 1650.

Nicolaas de la Bassecour, Predikant bij Waalsche Gemeente, in 1638, te IJzendijke, later te Vlissingen en eindelijk te Amsterdam, waar hij in 1677 overleed, was zijn zoon en opvolger.

Zie Uytenbogaert, Kerckeliicke Hist., bl. 629, 630, 955 en 1090; Brandt, Hist. der Reform., D. III, bl. 133; vergeleken met het authentieke exemplaar der Synodale Handelingen van de Waalsche Gemeenten.