Lente-lied.
Of: Tegen-Zang, Schoon ver van u blyf ik steeds aan u denken.
Op een Aangename Wys.
1.
ô Lente Zon! uw lieffelyke straalen,
Verkwikt het lomm'rig Groen en 't jeugdig Kruid,
doet Mensch en Vee vernieuwde adem halen,
Lokt aan al wat leeft ten Huis en Staldeur uit.
2[regelnummer]
Het Voog'len Choor verheft, hun bly gezangen,
Klapwiekt verheugd door Bosch en Velden heen;
Pryst Scheppers los en heeft het grootst verlangen.
En zingt tot zyn' eer en staakt hun droef geween.
3[regelnummer]
den Landman is verheugd, beploegt zyn Landen,
Het nodig Zaad gestrooid, zyn plicht voldaan,
dat het ter wasdom komt voor alle standen,
En God zyn zegen schenkt voor elks bestaan,
4[regelnummer]
de Zomer schenkt ons de aangenaamste vruchten,
Terwyl een overvloed aan 't oog vertoond,
Elk pryst Gods lof, en schynt thans niet te duchten,
daar Bouwmans vlyt zo mild'lyk werd beloond.
5[regelnummer]
de Visschen in den vloed die vrolyk dart'len,
Zyn in hun Element verheugd, verblyd,
Men ziet ze heen en weer genoeglyk spart'len,
Tot hun vermaak en eer der Majesteit
6[regelnummer]
de Zomer ons verlaat, men ziet weer nad'ren
de Herfst, die ons voorspeld de Wintertyd,
Het Boom en Bloemgewas verliest hun blad'ren;
de Vrucht gemaaid die ons weleer verbleid.
7[regelnummer]
't Vee nu uit de Wei en na de Stal gedreven,
Wyl 't Land word dor, en voedzel vind men niet,
daar vind men weer 't genot om van te leeven,
echter baard dien tyd geen hopeloos verdriet.
8[regelnummer]
de Hooyberg is gevuld, de Schuur gelaaden,
Met 't Voedzel, dat des Zomers is vergaard,
Om Mensch en Vee hier meê te doen verzaaden.
Men leeft dus welgemoed te vrede op deez' Aard.
|
|
Auteursrechtvrij