Zeeuwsche Nachtegael en bijgevoegd Tafereel van sinne-mal

Liet, ten eynde als vooren.

Herderinnen.

Segt ons, ghy Herders van dit lant
Waerom waerom naer u verstant
In dese lest-gheleden daghen
Heeft Zephyrus soo soet ghewaeyt,
En bloemkens over 't velt ghesaeyt
Meer dan het is ghewoon te draghen?

En waerom sendt de Son nu neer
Soo lieffelick ghetempert weer,
Die ons soo vierich plach te branden
Int velt, wanneer den heeten hont
Soo naer by sijnen waghen stont,
En dede splijten 'tkley der landen.

De moesel klinckt door 'tgansche velt,
Geen herder meer sijn schapen telt,
Pan selver slaet de kudden gade;
Men vreest voor dieven, wolf, noch vos,
Valeyen, weyen, bergh, en bos
Zijn vol van blyschap, vry van schade.

Diana sien wy dach aen dach
Ten danße gaen, meer dan sy plach,
De Nymphen al zijn vol van vreugden,
Schoon Chloris, wacker Amaril,
Philemon gheestich, off Myrtil,
Haer noyt met singen soo verheugden.

Herders.

Ghy Herderinnen, weet ghy niet
Waerom dat al dees vreucht gheschiet?
Hebt ghyt alleen noch niet vernomen?
Die Nymph die op den Amstel woont,
Van Phebus met laurier gekroont,
Die waerde Nymph is hier gecomen;

Sy is ghecomen over zee,
En met haer zijn gecomen me
De Gracien en Sang-Goddinnen,
Cupido roeyde met sijn boogh,
Een koppel Swanen 'tscheepken toogh,
End de Zee-Nymphen stuerdent binnen;

Sy stuerdent aen den Zeeuschen kant,
Terstont verheuchde 'tgantsche lant;
En daerom ist dat al dees daghen
Dus Zephyrus sijn bloemkens saeyt,
De Son soo schijnt, het velt verfraeyt,
Hemel en aerd van vreugt gewagen.