Yang. Jaargang 39

[p. 4]

[YANG 39ste jaargang nr. 1 - april 2003]

Vooraf

Elk nieuw begin is volgens de historische avant-gardist Alberto Savinio (broer van Giorgio de Chirico) ‘negentiende-eeuws, als een boerin voor de lens van de fotograaf’. Deze yang opent ab ovo met een dossier over het infantiele, regelrecht uit het ballenbad van Ikea's kinderparadijs. Zoals de fotograaf van Savinio schroeven we de lenzen vast en begluren we het kind in ons, eeuwige bron van frustratie van de cultuurpessimist. Is het de hoogste tijd dat volwassenen hun tocht ad uterum staken? Of spruit uit het kinderlijke net het geloof dat we telkens weer kunnen herbeginnen? Piet Joostens wringt zich in vele bochten om te onderzoeken of het nog zinvol is te denken in termen van regressie en progressie. Wie zich ‘met kind bekleedt’ - zoals dit nummer met foto's van Heinz Peter Knes - geeft gestalte aan het jonge en het oude, de rijpe en de onrijpe. Balanceren tussen beide is dan ook de boodschap. De internationaal gerespecteerde psychiater Annick Blumfeld schetst in een rapport over ‘diaper lovers’ en ‘adult babies’ de precaire aard van deze evenwichtsoefening. Opkijkend vanuit Michael Bracewells The Nineties, zoomt Bert Bultinck dan weer in op de vele dertigers die tijdens het voorbije ‘infantiele decennium’ de indruk wekten hun leeftijd te vergeten. Daniël Rovers zet de bril van de ‘wijze Franciscaan in technicolor’ op en legt de spelregels van dit vreemde ‘generatieconflict’ bloot. Een fragment uit David Foster Wallace's Infinite Jest legt op zijn beurt een spitstechnologische oorlog in handen van een groepje kinderen. Philippe Beck neemt het op voor het leerdicht, het didactische, omdat ‘alle kinderen geen kinderen zijn’. In een wereld waarin iedereen infantiel is, vervaagt immers de grens tussen wijs en naïef. Tot slot maakt Savinio in een reeks passages uit Il Signor Münster duidelijk dat het infantiele niet alleen een teken is van onze tijd. Dat zeiden we al: het is een boerin voor de camera, voor altijd.

[p. 5]

Savinio's vaststelling indachtig, zal yang ook in deze jaargang weer vaak onopgemerkt voorbijflitsende literaire en culturele verschijnselen voor de lens halen. Oud of jong, yangs aandacht zal telkens gaan naar de vele soorten lenzen waarover we tegenwoordig beschikken, en naar de vele invalshoeken van waaruit we tegenwoordig kijken. De opzet kan niet langer zijn een bewegende wereld te schetsen. Het komt erop aan fragmenten eruit te bevriezen, te betasten en voor nu en altijd te verzamelen in een nieuw geheel.

Hoe ver het oog kan kijken, hangt onder meer af van de obstakels die het blikveld kruisen. Onze nieuwe writer in residence Jeroen Theunissen (1977), die in deze jaargang zijn gang mag gaan, wordt alvast van elk obstakel verlost. Theunissen ontplooit in dit nummer zijn gebalde stijl voor U, een stijl die belooft dat we nog heel wat zullen leren zien. ‘Een en al oog’ is ook Felix Hartlaub, van wie Kris Lauwerys een aantal oorlogsimpressies uit de jaren veertig vertaalde. In de boekhandel stond Maarten de Pourcq op de uitkijk naar de nieuwe Tonnus Oosterhof. Marc Reugebrink nam voor de gelegenheid de nieuwe Jos Joosten onder de loep. Marc Robbemond focust op zichzelf in enkele gedichten.

Lieve lezer, op Uw hand rust het nieuwe jasje van yang, ontworpen door het collectief Gestalte. Een moderne yang dus, voor U en altijd.

De redactie

[p. 6]