Yang. Jaargang 18

[p. 20]

Rose Vandewalle

Lijfelijk

Als op een wintermorgen
een schip met name Zambeze
zijn touwen losgooit
en heenschuivend over de rivier
zijn afscheidsgroet stoot
spookschip nu tussen water, lucht en nevel
en vrouw katedraal lonkend haar klokken gooit over de kaaien
dan breken ook uit mijn keel klinkende klanken los
niet als koele kladden cijferwerk
maar woorden lijfelijk als zintuigen
immersimmers de rivier oehoet nu haar kronische lokroep
waaraan de vluchtige vogels van mijn verbeelding
onderhevig zijn en onderdanig.

Wie zal nu nog mijn bronstige taal aan leibanden leggen
opdat ik nog slechts woorden
als proefbuiskinderen zou voortbrengen
en in plaats van blauwe dromen
op heenvarende schepen te laden
mijn verzen zou ontbladeren
tot zintuigen nog slechts dienstmeisjes zijn van hersens
en taal een schietkraam van data?