Yang. Jaargang 18

[p. 9]

Degiba

De burcht

verkrampt in onmacht zwijgt mijn mond
verzegeld met gelatenheid
hij die brisante woorden vond
en idealen heeft bepleit

die enthousiast bazuinen kon
verheven hymnen zonder eind
tot Jericho mij overwon
haar muren bleven overeind

die vesting van geborgenheid
rond 't graf van een verdwaalde geest
die zocht naar transcendente tijd
een mens op absolute leest

naar waarheid hard als diamant
en idealen tergend hoog
een wereld zonder schaduwkant
waar niemand ooit de zonden woog

ik stik hier in de burcht der spijt
gewurgd door muren zonder poort
gebouwd rond middelmatigheid
de tempel van het ijle woord

mijn armen hangen daar als lood
door 't hopeloze vechten lam
mijn dromenwereld lijkt wel dood
'k ben een geslagen hond, zo tam

en huilen, schreeuwen wil ik maar
ontsnappen uit dat leugenslot
verguizen dat geveinsd misbaar
zo huichelachtig en verrot

misschien word ik een wrak en krom
de geest beneveld en seniel
tot ik in twijfel dan verstom
maar vechten blijf ik voor mijn ziel