Yang. Jaargang 18

[p. 44]

Drie gedichten

Tijdverlies

deze kamer is mijn kamer niet meer. woorden wonen
bij mij in en beroven mij van alle leeftocht,
voor een tochtig leven weggelegd.

een winters licht hangt aan de ramen, nu als toen
verdwijn ik in de tijdeloze twijfel,
terwijl ik van een mager, doofstom meisje
de rillende moedwillige lijfeigene word.

het laat zich niet vergeten hoezeer
zij zich verwijderde tot vrouw, hoezeer
zij zich verwijdde tot een ronde mond
waarin ik wel verwelkomd werd,
maar dadelijk verdwaalde als een dwaze hond,
geurloos speurend naar het eigen spoor,

dat van alle woordeloze doden is.

Spraakgebrek

 

deze strop, die hij liefdevol als rouwkrans

 

om de slankste hals zou hangen

 

op avonden van steeds weer uitgesteld verlangen.

 

 

 

deze strop lijkt wel schuldeloos gevlochten

 

uit de machteloze omhaal van het woord

 

en het gouden en gestrikte lint

 

om een dunne, blonde meisjesvlecht.

 

 

 

deze strop, begerig afbinden der polsen

 

met een schrijfhand als een scheermes scherp,

 

want zo het woord soms stokt en stottert,

 

helpt enkel sijpelen van meisjesbloed.

[p. 45]

Oudejaarsvers

alle kamers zijn net eender in december
en zijn zo zelden anders dan de lichamen
waarin men rookt en drinkt en spruitjeslucht verzamelt.

en alle winters zijn net eender in een kamer
als deze winter, slotsom slechts van vroeger vriezen,
van vroeger vrezen en besneeuwd vergeten

hoe soms een liefde wel van lichaam ruilde
en rillen mocht in nieuwe leden,
maar nooit weerstond aan welken en vergaan.

en zo, leenroerig, kan men slechts beoefenen
het binnenskamers heimwee naar de landerijen
van weidse einders, torens, bomen,

maar weet in kamer, plakboek en dressoir
de wereld slechts een teetuin groot
en vrees en liefde feestelijk verpakt,

terwijl daarbuiten zelfs de wind kortademig
beschutting zoekt en in de bomen bukt,
en waar gestorven wordt slechts kan verblijven.

Luuk Gruwez