Yang. Jaargang 16

[p. 48]

Maurice Gilliams (Antwerpen, 1900)

December-elegie

Hier woont een bruid. De stallen staan vol paarden.
De wintermaan beschijnt door 't vensterglas,
verschuivend langs een roerloos vlak van angst,
de teil met bloedmoer van geslachte hazen.

En stoel aan stoel en kast aan kast der vaderen
beluistren 't kraken van de zorgentrap
waarlangs zij klommen, lijdzaam overlast,
naar nesten van vergetelheid op zolderkameren.

Voor barenswee verkoren dochter sluimert;
een arm, als bij het rapen, hangt ontbloot
naar 't veld der dromen waar de wellust suizelt.

En met haar mond naar de appels aan de bomen
bewasemt zij het plekje op de wand
waar de afscheidszucht verstierf van verre doden.

[p. 49]

Winterkust

Maria, langs het strand, roept naar het kind
dat wij niet meer verwachten dan in dromen.
Het antwoord, dat wij in ons lichaam horen,
geheugt ons moeder's roepen naar haar kind.

De meeuwen zijn alleen, met honderd samen,
als niet een kleine meeuw naar aas verlangt.
En het gehoon der meeuwen in ons hart
neemt wraak als wij van 't leven léven vragen.

Niets hoort ons toe: het solferkleurig duin,
het rammelen van de ketens in de golven.
Beschuimd, wrak hout: gij leent u niet tot vuur.

Geen leed is heilzaam, dat in vreugden duurt.
We zijn zo oud als zand en zout geworden.
Straks keren wij, elkaar beminnend, thuis.

[p. 50]

IX

Hoe zal het zijn wanneer de zwaardvis nadert
in 't wassend water der barbaarse dromen?
Zijn schaduw jaagt naar de onbegrensde woorden
over de parelbedding van de tranen.

De harpen liggen voor altijd gebroken
op 't strand waar ongeboren kindren baden.
En in 't verdriet der dagen van de jaren
hunkert ons hart naar dierbre namelozen.

Gods vaste Burg ligt in het zand verzonken.
De zwaardvis komt. Reeds wit van slaap, verdreven
van elkaar, verlangen wij naar 't avonddonker.

En in de ziel gereed om te verdwijnen,
krijgt ieder op zijn klip zijn angsten toegemeten,
tot in de borst verkleumd van zwijgzaamheid.