Yang. Jaargang 16

[p. 89]

Haar naam was Mathilde

Nog steeds denk ik aan haar terug en als de pijn me dan te machtig wordt, versluieren tranen mijn ogen en trek ik me eenzaam op mijn kamer terug. O, Mathilde, waarom moest jij in mijn leven komen? Ziek ben ik van jou, mijn hart kan van zijn wonden nauwelijks genezen.

Enkele maanden geleden liep ik onschuldig genietend door het park. De zon scheen op mijn kop en ik voelde me gelukkig tussen de bomen, het groen en de lieve diertjes die god voor de mensheid schiep. Het leven leek me eenvoudig, die dag.

Maar plots zag ik haar staan, zij die me sindsdien zo in verwarring bracht. Het was liefde op het eerste gezicht. Teder, rank en fijn stond ze op het gazon en snuffelde aan een struik. Het gevoel dat me toen overspoelde, kan ik niet beschrijven.

Beklemd keek ik naar haar. Ze had een mooie, bruine, blinkende pels en haar pootjes waren maagdelijk wit. En wat een lichaam, wat een lijn! Terwijl zij daar vredig en onschuldig stond te snuffelen en zich nergens van bewust was, voelde ik hoe de ontreddering het bloed uit mijn aders zoog. Lenig en sierlijk trippelde ze een paar meter verder en snuffelde wat in het gras. O, wat een élégance, wat een soepelheid; bekoorlijk strekte zij haar pootjes.

Toen ik reeds een tijd aan de grond genageld stond en uiteindelijk besloot voorzichtig dichterbij te komen, plooide in de verte een man op een bank zijn krant en riep: ‘Mathilde!’ Zij hief het mooie snuitje, spitste de fijne oortjes en even zag ik de trouwe, zachte ogen. Dan liep ze naar haar baasje, huppelde een paar maal uitgelaten rond hem en samen verlieten ze opgewekt het park.

Heel de dag kon ik niet eten. Zoiets was me nog nooit overkomen, ik was verliefd op een hond, - gelukkig een teef. Het was moeilijk met dit nieuwe, drukkende gevoel te leven. In mijn puberteit had ik wel eens met een schaamrood gezicht een hondenboek met veel kleurenfoto's gekocht, waarin ik 's nachts, bij het licht van een zaklamp, opgewonden bladerde. Maar dit was iets heel anders, dit was geen puberteit meer, dit was groter, dit was voller, - dit was liefde.

De eerste dagen durfde ik niet meer naar het park te gaan. Maar ik voelde me verloren, ik verlangde naar haar, zonder haar was ik onvolledig. Dus besloot ik toch te gaan. Ik nam een bad en schoor me zorgvuldig. Wat zou ik aantrekken? Een stijlvol pak of iets sportiefs? Naar welk type ging haar voorkeur

[p. 90]

uit? Een jong teefje als zij, steeds huppelend en vrolijk, zou meer onder de indruk komen van een vlotte, sportieve jongeman, en daarom besloot ik mijn tennispak aan te trekken. Tennis is een verfijnde sport, met intellektuele allure. In het park waren wel geen tennisvelden, maar ik kon altijd doen of ik verloren gelopen was. En voor mijn tennispak, dat betoverend wit was, waren reeds veelvuldig vrouwen gevallen, waarna ik hen verveeld moest oprapen. Ik dacht er bovendien aan, dat de korte tennisbroek haar misschien in bewondering kon doen brengen voor het weelderige haar op mijn benen.

Reeds 's morgens vroeg, toen de dauw als kristal op het gras lag, stond ik met een tennisracket in de hand in het park. Mijn ballen had ik thuisgelaten. Gegeten had ik niet en nerveus liep ik de weggetjes op en af, zwaaide wat met mijn racket en moest uit zenuwachtigheid een paar maal tegen een boom gaan staan. Vrouwen kwamen er met blèrende kinderen, wat me nog zenuwachtiger maakte, en aan veel andere honden werd die morgen de mogelijkheid geboden de blaas te ledigen.

Even voor de middag kwam ze, vrolijk als een maagd, naast haar baasje aangetrippeld en zette zich terstond tussen de struiken. Beleefd wendde ik het hoofd af. Toen ik terugkeek, zat de man op een bank; naast hem snuffelde zij wat met haar lieflijk neusje tussen de struiken. Sportief en nonchalant, fluitend en met het racket losjes in de hand begon ik in hun richting te lopen. Toen ik vlak bij haar was, voelde ik hoe mijn wangen warm werden en durfde ik niet naar haar te kijken. Haastig ging ik verder.

Verdomme! Waarom drufde ik nu niet te kijken? Zo zou ik nooit kontakt met haar krijgen. Geërgerd door mijn eigen verlegenheid besloot ik terug te wandelen, ditmaal zonder fluiten. Ik liep langzaam, het racket op mijn schouder als een geweer, de andere hand in de broekzak. Losjes, sportief, een held op vakantie. Toen ik vlak bij haar was, keek ik in haar richting. Maar ze stond aan een paar zwammen te ruiken en bood me alleen de aanblik van haar volmaakte rug. Tranen welden in mijn keel, maar ik moest verderlopen.

Ze had me niet opgemerkt. Misschien had ik me meer aan haar moeten aanpassen en op handen en voeten, sympathiek blaffend, voorbij haar kruipen. Maar wat zou haar baas dan wel van mij denken? Hij zag er nogal streng uit en was bovendien tamelijk dik. En een dikke mens is er twee waard.

Heel de nacht lag ik wakker en herhaalde duizendmaal met hartstochtelijke lippen haar naam. Mathilde, Mathilde: nog nooit had ik zo'n mooie naam gehoord. Haar naam was voor mij als zachte balsem, als engelengezang, als de klokken van Rome. Als ik later kinderen kreeg, zouden ze allemaal Mathilde heten.

[p. 91]

Ik kon de slaap niet bij de horens vatten en bedacht krampachtig hoe mijn eerste poging mislukt was. Maar ik mocht de moed niet opgeven, zij had blijkbaar nog geen geliefde, want ze kwam altijd alleen. Zij was nog maagdelijk en onschuldig. Maar waarom keek zij niet naar mij? Waarom gunde ze me niet eenmaal de blik van haar ogen? Misschien had ik een beetje moeten blaffen. Ja, misschien had ik zo wat meer toenadering moeten zoeken in plaats van als een mens voorbij haar te lopen. Maar hoe zou ik blaffen? Blaffen als een jachthond, die triomfantelijk het wild bemerkt dat hij onmiddellijk zal bespringen, leek me niet in overeenstemming met haar gevoelige teefjesnatuur. Zoiets lukt misschien wel bij een straathond, maar niet bij een hond met een degelijke dressuur. Dan kon ik misschien beter lieflijk en aanhankelijk blaffen als een schoothondje, of zwaar en mannelijk als een sint-bernard, of misschien kon ik best een beetje klaaglijk janken om haar moederlijke gevoelens los te weken. Ik lag te woelen in mijn bed en telkens ik aan haar zachte pels en haar witte pootjes dacht, moest ik slikken. Als ik aan haar staart dacht, kwam ik tot onzuivere gedachten.

De volgende morgen regende het droevig. Ik had een zwart vloeren kostuum aangetrokken, dat bij plechtige gelegenheden (zoals begrafenissen) steeds een sierlijke indruk maakte, en had voor de gelegenheid een tulp in het knoopsgat gestoken. Ik bevond me reeds van 's morgens vroeg in het park, dat nu verlaten was, en met een regenscherm boven het hoofd stond ik in het slijk langs de weg.

Rond de middag, toen ik reeds doorweekt was en mijn broek aan mijn benen kleefde, kwamen ze weer. De man droeg een paraplu, Mathilde huppelde welgezind in de regen. Zon of regen, het had geen uitwerking op haar vrolijk gemoed. Wat een optimistisch karakter, - hoe heerlijk toch die jeugd, die zwemt in de warmte van het geluk!

Verlegen keek ik naar mijn geliefde. De man ging onder een boom staan, de paraplu in de hand. Mathilde snuffelde wat rond op het grasveld. Zou ik weer voorbij haar lopen? Het leek me zo zinloos, ze zou me toch niet opmerken. Maar opeens wist ik dat hoffelijkheid het vrouwelijke geslacht in de armen van een man drijft en ik liep op haar toe, knielde naast haar op het natte gras en bood haar tegen de regen de beschutting van mijn paraplu. Belangstellend snuffelde Mathilde aan me, maar ik durfde haar niet te strelen en keek naar haar grote ogen. Mijn hart jubelde, innig waren wij verenigd onder dezelfde paraplu.

‘Mathilde!’ werd er geroepen, hevig en brutaal. Zij rende weg en ik keek naar haar baas, die haar geroepen had. Hij keek me

[p. 92]

aan met geschrokken en verwarde ogen, en door de toestand volledig ontredderd, wierp ik haar nog snel mijn tulp na en zette het op een lopen.

Ik was psychisch in de war en vond geen oplossing. Ik was in de doolhof der liefde beland, maar vond de uitgang niet. En ik wilde zo graag mijn leven met haar delen! Reeds lang zocht ik iemand, die voor mij alles zou betekenen. Iemand om op te steunen, iemand om tegen te leunen.

Ik besloot alles te vertellen aan een goede vriend, die met filatelistische ijver het vrouwelijke schoon verzamelde en door zijn schijnheilige charme reeds menige stamboom bezoedeld had. Omstandig, hakkelend legde ik het hele geval uit; hij luisterde onbewogen en keek naar buiten.

Hij liet me zorgvuldig uitpraten. Daarna nam hij met een ontspannen beweging een elegant sigaartje, en terwijl hij geurige wolkjes in de kamer blies, zei hij: ‘Ach, kerel, je weet toch hoe die teven zijn. Uiterlijk kijken ze je onbewogen aan, maar innerlijk staan ze te branden van lust en liefde. Je moest eens weten hoeveel moeite ze moeten doen om niet te kwispelen. Toen je de eerste dag tweemaal voorbij haar wandelde, keek zij je nooit aan. Dat kan toch geen toeval zijn. Als iemand voorbij komt, kijk je normaal toch altijd eventjes op. Dat Mathilde je niet durfde aan te kijken, betekent dat ze te verlegen was. Proficiat, je bent verliefd op iemand met een schone ziel. En geloof me, vriend, zij is op jou tenminste even verliefd als jij op haar. Als ik je een goede raad mag geven: koop voor haar eens een been.’

Gesterkt door de mening van een kenner, ging ik onmiddellijk naar de keurslager, bestelde het mooiste been dat hij had en vroeg: ‘Kunt u het als geschenk verpakken?’

De volgende morgen stond ik weer in tenniskledij (toen was ze immers zo verlegen geweest) en met het geschenk in de hand onder de bomen. Ik liep heen en weer, prutste uit zenuwachtigheid wat aan het pakje en na een paar uur was het lintje gebroken en het papier gescheurd. Ik wierp het papier weg en stond nog met het naakte been in mijn handen. Het was een mooi been, ik was ervan overtuigd dat Mathilde het zou appreciëren. Maar dat was voor mij niet voldoende. Ik wilde dat het een persoonlijk geschenk zou worden, dat ze steeds aan mij zou denken als ze op het been knabbelde, en niet zou denken dat het zomaar van de eerste de beste kwam. Ik dacht er aan mijn naam in het been te krassen; maar dit zou het been beschadigen en haar zodoende verdriet doen. En ik werd al hulpeloos bij de idee dat ze zou huilen.

Maar omdat honden zo goed ruiken, kwam ik op een ander idee. Snel dook ik in de struiken, stroopte mijn tennistruitje

[p. 93]

op en drukte het been gedurende een paar minuten onder mijn oksels. Voortaan zou mijn geur het been vergezellen en het was heerlijk te weten dat ze mij, bij het beknabbelen van het been, steeds zou ruiken. Wat is het heerlijk als iemand je af en toe eens ruikt en aan je denkt!

Daar kwamen ze beide aan; de man ging weer op de bank zitten. Ik snoof het hoofd vol zuurstof en glimlachend liep ik op haar toe, het been als een dierbaar kleinood in de hand. Ik knielde bij haar neer en bood haar het been aan. ‘Dit is voor jou, Mathilde’, zei ik zacht. Nieuwsgierig, met vriendelijke ogen snuffelde ze aan het been. O wat een karaktervolle neus! Dan nam ze voorzichtig het been van me over. Maar op dat moment werd haar naam scherp geschreeuwd door de man, die me de vorige dag reeds zo argwanend bekeken had. Kwispelend liep ze naar hem toe en terwijl hij me streng en met een zorgvuldige misprijzing in de ogen aankeek, verliet hij met haar het park. Maar zij had mijn been tussen haar lekkere tanden! Zij zou me niet vergeten!

Ik zweefde naar huis. Zij had mijn geschenk aanvaard! Zij had mijn liefde beantwoord! Wilde fantasieën tolden door mijn hoofd, ik kreeg er dorst van. Als haar belachelijke baasje haar niet liet gaan, zodat ze vrijwillig en in volle vrijheid voor mij zou kunnen kiezen, dan zou ik haar schaken om samen een nestje te bouwen. Zo vlug mogelijk moest ik naar haar thuis gaan om haar poot te vragen. Het was nog slechts een kwestie van een paar dagen. Zo dacht ik tenminste.

Maar vermoeid door de emoties en de drank, versliep ik me de volgende dag en toen ik in het park kwam, was ze er al. Naast de heer zat een dame op de bank en rond Mathilde dartelde een wit, jong poedeltje.

Ik maakte me reeds klaar om deze witte snotneus (een onervaren poedel, pff!) de laan uit te sturen, maar toen ik nauwlettend toekeek, bemerkte ik dat ze op zijn avances inging. Ze huppelden kwispelstaartend over het gazon en plukten de zon in elkaars ogen.

Mijn hart scheurde. O Mathilde, wat deed je toch? Waar was je met je gedachten? De man en de vrouw lieten natuurlijk maar begaan. Pas toen de poedel op haar begon te kruipen, stonden ze recht. Maar voor mij hoefde het al lang niet meer. Walgend en met een fysieke afkeer voor Mathilde, die ik eens mijn geliefde kon noemen, ben ik het park uitgerend.

En nu lig ik eenzaam op mijn kamer en rollen de tranen op mijn kussen. O Mathilde! O zacht pelsje! Waarom liet jij je trots overwinnen door zo'n poedeltje? Was mijn been dan tevergeefs geweest? Reeds dagen lang ben ik in mijn verdriet verstrikt, maar ik mag het niet laten merken. Een man moet al-

[p. 94]

tijd rechtop lopen. En misschien is het ook niet zo belangrijk, er zijn nog andere mooie teven.

Maar toch denk ik voortdurend aan haar terug, aan het park, haar baasje, haar pelsje, haar pootjes, en dan kruip ik in een hoek en jank zachtjes.

Peter Doms