Yang. Jaargang 16

[p. 22]

[Gedichten]

Spraak: jij godvergeten clown

Kakelende Venus verscheen in Woorden,
verschijnt nu klakkeltong
in dagbladbladen...

Ze heeft het schreien afgeleerd.

gebaard: Maria hoerenjong.

En uiterlijk verschijnt de klaarte:
de vleugelslag der bezetenen,
EEN OCHTEND ALS EEN MENS.
Ooit sprak het eerste woord boekdelen:
wijnrood, zelfs het bloedrood
van kantelen: echte, schreeuwende zangen
door hersenmerg en regenpijp.
Op en af het hoofd groeide dan zienderogen
deze beschutting: in het nest broeide
de taal de volgende vraag tot een dier.

Volvreten monden nu verdiepen wel
de kolken van de zwijgwaan-zin
(de zin zwijgzaamt dit woelsinjaal:
het teken voor een schop
in de kloten, deze scheurbuikoctopus)

Zodus:
De heren hebben een veldslag verloren,
mijn hand; is tot de dood besloten?
Opnieuw stappen fakkels op. verhakkeld:

MEER DAN OOIT HEEFT HET ORAKEL HET SPREKEN
AFGELEERD, DE TAAL SCHREIT NIET MEER.

In den beginne was het woord,
teneinde nu; slechts was
en af en toe eens is,
zoals dat heet...

[p. 23]

Welbehagen

Zo zing je zacht het wachtlied
van je onbevruchte waken
en je veelvuldige huid-
schrammen.
Je neuriet je gewelfde plaasterlach.

Geen toon ademt
uit de aarzelende twijfel
van je krampen hand.

Ons paren woon je bij met een ketting
tussen je harde dijen, en
hopen kan je nog slechts
met een vilten mond.

Je hijgt beperkt opstandig en je been-
deren kraken niet meer:
je baargezwel neemt
nietsontzienderogen gevaarlijke
afmetingen aan.

De dag heeft je haar liefde verklaard
en het lentefeest
en de zomerdans.
(je eeuwig slapen openbloeien)
En vlugger vlugger
herroept je rustige onrust
je ontwapend zingen:

vervolgens
braak ik
het speeksel in je opengesperde
muil
en draag je hardleren tong-
spieren in mijn wezen.

Toch ben je soms
mijn bedlichaam
waarop ik leegleef.

[p. 24]

De mond wit en trachtend

Rakelings scheert hij voorbij:
zombie. Gedwee en opstandig
langs aandacht en spiegelbeeld.

Hij begeeft zich nog steeds
aarzelend naar zijn graf.

Voorzichtig afgedankt
wordt toch zijn geslacht.
Oude vader nu, twijfelt
en vreest hij. Ik. Ik sta stil, en

ik blijf zijn as, zijn huiverende gebaren.
In hem sta ik, alleen, meervoudig,
wijze en grens.
Grijnzend, slijm en wijn
vermenigvuldigend onder de nazaten.

Wit blijft
zijn ingesneeuwde razernij.
De injectie
in zijn adembuil:
een aantasting.

Een zenuw.

Eikind, begenadigde monoliet

Het ontstaat wegwijs:
daalt af in aarde en geluid
en stijgt op in de embryonale ademgeschiedenis.

Kieuwen en tongen: liefdesreizigers in de moedermembranen.

De monoliet zwijgt erfelijk. Als een mens woont
hij tijdloos, niettemin sterfelijk
in groen vruchtwater.

Phil Cailliau