Yang. Jaargang 10

[p. 79]

Jozeph van den Enden

met de geur van de hond in de pot
nog langs mijn oren
stap ik doelloos rond het huis
de spreeuw op een televisiemast
doet in de lage trillers mijn verlangen na
vooral nu

o

ik geef je een naam
zonder gevaar zei ze
en een woestijnrat als aandenken
maar ik zonder mijn bril kon
met moeite het gat vinden
om weg te komen

o

soms met de zon nog achter de kerk doet
het berouw zeer aan je ogen
je verliest twijfels aan de noorderzon
want wie zal je erven
als je moeder sterft