Yang. Jaargang 10

[p. 77]

Marina van Damme

Morgenland

ik wou je zo graag
bij de hand nemen

en meenemen
naar dat veilig nest
dat blauwe eiland

waar het goed is
waar niets wordt gevraagd
waar leven enkel leven heet

maar mijn hand
noemt twijfel
de weg lijkt plots
onbegaanbaar

en ik ben zo moe
en bang
je te verliezen
of je pijn te doen

dan bloeit de twijfel open
tot een wit-gloeiende bloem van angst

- nooit meer terug te willen -

en de bijtende zekerheid
dat de prijs
voor deze reis
naar 't nabije morgenland
het overschrijden is
van de grens
tussen dit moeilijke, eenzame leven
en de rust en eenzaamheid
van de dood