Yang. Jaargang 10

[p. 110]

Het moreel van de troepen

Gaan jullie maar alvast eten, zegt hij lachend.
Wij gaan dus maar naar de refter.
Steken de muts in de zak.
Wij zijn moe, komen net van schietoefeningen.
Hij doet zo vreemd ineens.
Vroeger zou hij ons nooit alleen naar de refter hebben
laten gaan. Gaan jullie alvast maar eten, ik kom wel
achter, zegt hij lachend. Ietwat afwezig.
Hij heeft net een brief gehad.
Was het dat?
Zijn verloofde maakte het af, dat deed het 'm,
fluisteren de jongens later.
Was het dat?
Giedo schrijft er twee maanden nadien een gedicht
over.
En steekt dat prompt in een steelse brief naar het lief.
Hij heeft net een brief gehad. Zijn verloofde maakte
het af.
Was het dat?
De chopped pork en de chopped bief steekt nog
tussen mijn tanden als ik me later afvraag...
De soldaat gaat op de grond zitten, kleermaker.
De linkerhand helpt de loop tot tegen de slaap. Ik ga
slapen, denkt de soldaat.
De duim van de rechterhand kan nog maar net aan de
trekker.
Ik ga slapen, want de weemoed, de pijn heeft mij
achterhaald en.
Ik kan er echt niet meer om lachen.
Slechts de wrange gele grijns. Oud.
Dan trekt hij af.
De kogel dringt rechts in zijn kop.
Zijn lichaam lijkt wel een slag van een schroef te
krijgen.
Een golf bloed en smurrie spwotsjt uit de linker
hoofdholte, kwakt tegen de muur.

[p. 111]

 

De vriend, die als eerste weer in de kamer komt, kotst

 

alles nog eens ekstra onder.

 

De soldaat leeft nog.

 

De rechterzijde van zijn hoofd vertoont slechts een

 

onooglijk klein gaatje.

 

De linkerhelft lijkt een hoop koralen, een roos

 

herseneb, aders, bloed.

 

De soldaat wordt weggedragen.

 

Hij leeft nog.

 

Drie uur later niet meer.

 

De uitgevlamde vlek op de muur wordt zo vlug

 

mogelijk, diskreet, efficiënt, afgewassen. Spic & Span.

 

Het moreel van de troepen mag er vooral niet onder

 

lijden.

 

De dag daarop schuift iedereen weer aan voor zijn

 

dagelijkse portie chopped weetikveel.

 

De vlag hangt halfstok.

 

De vrienden zeggen, tja hij heeft het gewild hé.

 

De vlag hangt halfstok.

 

De vrienden zeggen, het was zijn leven en de chopped

 

porrek is menselijk vandaag.

 

Ik moet hier weg, ik ga kotsen, ik ga huilen.

 

't Heeft geen zin, want mijn ogen zullen weer branden

 

maar.