Yang. Jaargang 10

[p. 226]

Voor Luc Peire

Geen uitgestorven klanken
wegvloeiend in beken holen vogelnesten
nergens meren bergen lavastromen
zwijgend en gedoemd
(de havik ken ik niet eens
toch is zijn naam de mijne:
neerstrijkend neerdalend en
weer opstijgend
niet door duisternis geschrokken)

Het water onder mij
(diep? ondiep?)
met een ongrijpbaar bodemloos verleden
geen gebaren van de vleugel
slechts de onverdeelbare oneindigheid
van het begin tot aan geen einde doorgetrokken

Er is geen weg terug:
van aangezicht tot aangezicht
ontga je niet de angst van het
verpletterend bewustworden
maar opgevangen
(bloedend snavelsnikkend)
in een zandloze woestijn: de ruimte
bijtend in je vlees
en kruipend loerend - wonderbaar zo licht

De eerste aarzeling houdt je
nog vast aan bomen graszoden
en rusteloze insecten
dan hoor je geen geluiden meer
volledig opgenomen
met alleen de smaak van water

GUY VAN HOOF