Yang. Jaargang 10

[p. 210]

PAUL KLEE

[p. 211]

Bij een zelfportret van Klee

Boven de toegegroeide wonde van de mond
vertrekt de neus
wankele pont
naar de chinese bladerogen
- voor goed gesloten
en naar binnen ziend -
en mondt in 't wit van 't voorhoofd uit
amper gestuit
door de ovale wenkbrauwbogen.

Zo mediteert Paul Klee:
drijvend op een innerlijke pijn
en zich herinnerend;
elke gedachte liet een litteken.
Hij droomt een schilderij
de tanden op elkaar geklemd.

STEFAAN VAN DEN BREMT