Yang. Jaargang 10

[p. 202]

MAURICE WIJCKAERT

[p. 203]

Nukerke

voor Maurice Wyckaert

Wanneer de zon in zatte zindering
het wilde koren
met vurige bloemen bestrooit,
wanneer een hete schaduw
de sidderende bomen
plooit tot lange kreunende gestalten,
heeft hij, de schilder, de horizon
als een trage tijd, met kleur gemeten:

Het witte doek
dat groeit over het gespannen raam
leeft en wordt een landschap, trillend
als een weigerige vrouw die tergend
haar haren losmaakt en lacht.

De zerpe lucht
onder een hemel zonder wolken
draagt het hevige
verkillende groen en achter
de gulpen rood,
als een rodende stroom, hangt
de warmte van een al te hete zomer.

Het landschap deint over zijn heuvels
en achter de uitgerokken horizon
zijn de bange bossen
tijdloos stil geworden
lijk alles wat voldaan is en zwijgt.

Het doek is vruchtbaar als een moeder
en de diepe aarde kent geen vreugden
dan de volle vreugden van het leven:
het voortdurende durende herhalen.

JO VERBRUGGHEN