Yang. Jaargang 10

[p. 194]

MARC CHAGALL

[p. 195]

[Naar Chagall - ik en mijn dorp]

Toen was de man groen
en de vrouw was een dier
grazend zijn nachten van dwaze extaze.
Dit was een kringloop waaruit hun levens
segmenten sneden voor dromen
van roze naar rood.

Van zijn neus naar zijn mond
van haar mond naar haar hals
loopt de traangroef der jaren
een cirkeling - voorbij.
Nog altijd houdt hij in zijn hand
de bruidsruiker zeeanemonen
waarnaar ze zo vaak samen doken
adamisch en ziek van de zee.
En langs elkaar heen
kijken zij uit naar het dorp:
daar molk zij de dag en het dier;
akrobaat van haar liefde
verscheen zij voor hem
haar maaier, haar man.

Men raakt aan alles gewoon
en onze kinderen ontginnen de wonderen.
Wij staan er glimlachend naast.
Sprakeloos zien wij het oog van de naald
groter worden om ons door te laten.

(naar Chagall - Ik en mijn dorp)

WILLY SPILLEBEEN