Het wydberoemde Overtoompje
(1731)–Anoniem Het wydberoemde Overtoompje–
Auteursrechtvrij
[pagina 66]
| |
Voys: De winter is voorby gestreken.
EEn droevig stuk zal ik vertonen,
Tot spiegel voor en ieder een,
Al van een dogter jong en schoone,
Hoe sy geraekt is in 't geween,
Sy was verbonden, Aen een jongman nou,
In korten stonden, Om door d'egte Trouw,
Te gaen als Man en Vrouw.
De jongman sprak met Geyle Zinnen,
O Lief gy zyt mijn schoon Godin,
Laet ik door liefde u verwinnen,
En laet ons smaken 't zoet der min:
De maegd geprikkeld, Door minnestryd,
Heeft ingewikkeld, Tot syn Wil bereyd,
Maer 't bragt haer in droefheyd.
De maget heeft wel haest vernomen,
Als dat sy was van hem bevrugt,
Hy sprak schoon lief en wild niet schromen,
En laet daerom niet eenen Zugt:
Verbergd de handen, Tot de baren nood,
Bedekt ons schanden, Brengt het kind ter dood,
't Geschied by kleyn en groot.
Hoe zal een moeder zig begeven,
Te wreeken aen haer vlees en bloed?
Om dat te brengen om het leven,
O Iongman ziet wat dat gy doet!
Geen Beer nog Honden, Leeuw of Tyger wreed,
Word oyt gevonden, Die sijn jongen leed
Zal doen met wil en weet.
| |
[pagina 67]
| |
Hy sprak door duyvels raed gedreven,
't Geschied so veel op 't aerdse dal,
Dat men een kind brengd om het leven,
E[y] vreesd [to]g voor geen ongeval:
Als 't is geboren, Grypt het met 'er spoed,
Wild het vermoren, S[to]pt het in de Vloed,
En so ons schand behoed.
Zy hadden 't dan so gaen besluyten,
Den barens Nood die kwam haer aen,
Sy ging des 's morgens vroeg na buyten,
So veer dat sy was moe van 't gaen:
Onkuysche lusten, Wat doet gy ons schroom?
Sy is gaen rusten, By een hollen boom,
Aen een klaer waterstroom.
God die ontsloot haer barens banden,
Sy kreeg aldaer een jonge zoon,
Beet het de keel af met haer tanden
Als een verwoede hond ydoon:
Bragt het om 't leven, In een oogenblik,
Heeft haer begeven, In des duyvels strik,
O Heer wat schroom en schrik.
Sy baerd nog ter zelver keere,
Een jonge zoon, o droevig lot!
Sy sprak myn schaepje jong en teere,
Uw broeders bloed roept wraek tot God:
Kustent al bevend, Vol van angst en schroom,
Stak het zo levend, In de holle boom,
Digt aen de water stroom.
Sy is terstont van daer geschreyden,
En liet versmagten 't kleyne lam,
Een herder die ter zelver tyden
Aldaer syn schaepjes weyden kwam,
De schaepjes vleeden, Om den boom ontzint,
Den herder treeden
By den Boom, en vind
Dit jong geboren kind.
| |
[pagina 68]
| |
Den herder riep, o Heer gepresen,
Aenziet dit groot wonder aen!
Wat wreder tygerin mag 't wesen
Die dit haer kind heeft aengedaen?
Hy gaet verkonden, Hoe hy 't kind met schroom
Hadde gevonden, In een holle boom,
Digt by een waterstroom.
De Magistraet sonder te dralen,
Kregen op dese maegd vermoen,
Lieten dees dogter aenstonds halen,
En onderzoeken met fatzoen:
Sy wierd bevonden, Een kraemvrouw verstaet;
In korten stonden, Voor de Magistraet
Beleed sy al haer kwaed.
't Geregt dat ging haer vonnis maken,
Om haer te leggen op een Radt,
En so haer lichaem te rabraken,
Voor 't kwaed dat sy bedreven had:
So wierd gewroken, Het onnosel bloed;
Sy heeft gesproken, Heer myn ziel behoed,
Tog voor de Helsche gloed.
Den Iongman hoorden dit gewagen,
Als dat dees dogter zat gevaen,
Hy ging in syn gewisse klagen,
Om dat hy 't haer had aaengeraen,
Hy zeer mismoedig, Bind syn kouseband,
Om syn hals spoedig, En syn selfs verhangd
So aen het ledikant.
Gy jonkheyd wilt dit lied onthouwen,
Dit kan u strekken tot een leer;
Wild liever met malkander trouwen,
Eer dat gy 't komen laet so veer;
Roep God den Heere, Om syn bystant aen,
In deugd en eeren, Houd de regte baen,
En wild van 't kwaed afstaen.
|
|