Het wydberoemde Overtoompje
(1731)–Anoniem Het wydberoemde Overtoompje–
AuteursrechtvrijVoys: Al wat men doet men kan geen vryster winne
SChoon Isabel aenhoord mijn droevig Klagen,
Ontfangd mijn Trouw in een so korten stond,
Uw Hert en Ziel staen in mijn behagen,
Uw lieve Lipjes en uw roder Mond,
Want u zoet wesen,
Kan my genesen,
Van al mijn groote smert,
Die ik voel in mijn Hert.
| |
[pagina 63]
| |
Vertrekt Herder met al uw valse Reden,
Want sulke praet en ben ik noyt gewend;
Sou ik mijn Trouw aen so'n Herder besteden?
Gaet door Iongman gy zyt my onbekent:
Ik niet begere,
Wild van my kere,
Mijn Vader hoog van Staet,
Sou werden Disperaet.
Schoon Edel Daem en wild my noyt verlaten,
Daer is op Trouw een Ring van Diamant,
Ik zal uw Ouders Lief so wel bepraten,
Maer voor de Edele Dame was kontant,
Waer op sy beyde,
Daer so lang vreyde,
Dat sy nam Trouw tot Pant,
Met Bloedschrift van sijn hant.
In 't kort den Ed'le Graef kwam dit te horen,
Al van sijn schoone Dogter Isabel,
Dat sy Minden een Herder uytverkoren,
Daer over was den Vader Boos en Fel,
Om dat sy beyde,
Heymelik vreyde,
By Dagen en by Nagt,
Als desen Herder wagt.
Maer als de Vader dit meer kwam te horen,
En hyse dikmael by den Herder vond,
Heeft hy terstont een zwaren Eed gezworen,
Dat hyse stieren sou na 't Fransse Land,
Om daer te leven,
En haer te geven,
Een rijken Graef sijn Zoon,
Lieftallig van Persoon.
Sy viel te voet voor haren lieven Vader,
En storten seer bedroeft haer Tranen uyt,
Verzogt nog om te spreken eens de Herder,
Eer sy weg varen soude met de Schuyt,
Doe riep den Vader,
Aenstonds de Herder,
Die sy had seer bemind,
Als een Moeder haer Kind.
Adieu dan herder vol van waerden,
Adieu, adieu mijn Lief en waerde Pand,
Ik hoop God zal u in Gezondheid sparen,
Daer mee so gaven zy malkaer de hand,
Met droevig leiden,
Moesten sy scheiden,
Adieu mijn waerde Pand,
Nu dool ik agter Land.
Dit heeft hy op 't lest tot haer gesproken,
En met een Kusje haer adieu gezeyd,
| |
[pagina 64]
| |
Van droefheyd is terstont sijn hert gebroken,
Daermee heeft hy genomen zijn afscheyd,
Het bleef verholen,
Waer hy ging dolen,
Tot seven jaer daer naer,
Kwam daer een heer voorwaer.
Die met sijn dienaers kwam om te gaen jagen,
Al met sijn Braken Winden by malkaer,
Buyten in 't Bosch langs eenen groene hagen,
Te zien of daer geen wild gediert' en waer:
Maer sy daer vonde,
Van God gezonden,
Den herder vigeland,
Berooft van sijn Verstand.
Maer desen heer door sijn groot mogentheden,
Die sloeg aldaer met sijne dienaers raed,
Dat men hem brengen soude in de stede,
Gaen het verkonde aen de Magistraet:
Menssen met hopen,
Kwamen gelopen,
En riepen tot malkaer,
Dat daer de herder waer.
Als hy kwam voor 't kasteel van haer vader,
Sijn lief, schoon Izabel stond in haer deur,
Verschrikten zeer om dat sy zag den herder,
't Welk haer bragt in een so groot getreur;
Als sy hem groeten,
Viel voor sijn voeten,
Als dood teraerden neer,
En riep dikmael o Heer.
Men zag de groote liefde van haer beiden,
De Vader storte daer sijn tranen uyt,
Dat hy haer voor den dood nooit konde scheiden,
Daer over maekte hy een kort besluit,
Dat men sou spelen,
Op trom en velen,
Op bassen en op vluit,
Voor bruidegom en bruid.
Spiegeld uw Minnaers en gy Minnaresse,
Spiegeld u alle aen dit droevig lied,
En stuk voor oud en jonge tot een lesse,
En ook waeragtelyk also geschied,
Wild vry geloven,
Dat God daer boven,
Gevoegt heeft tot een paer,
Scheid niemant van malkaer.
|
|