Ter uitvaart van de wel-edele jongkvrouwe Wendelina Maria de Witt

overleden den XVIII. van grasmaand MDCCVIIII

[p. 7]

Ter uytvaart van de weled: jongkvrouw Wendela Maria de Witt,

Aan haare broeders de weled: jongkheeren Jan en Cornelis de Witt.

Longius aut propius mors sua quemque manet.

REgtschapen' telgen, naamgenooten

Van 't lotgemeene Broederpaar,

Wier lofflyk bloed voor 't hoog altaar

Van Hollands Vryheyd is vergoten:

O! Zoonen van haar beyder kroost

Dat, u en elk te vroeg ontdragen,
Ook op een tyd en wyz' haar' dagen

Zag eyndigen, in Godt getroost;

[p. 8]

 

Gy zugt te regt met schreijende oogen

 

Nu 't Noodlot weer 't ontydig woed,

 

Dat onverzaadbaar van uw Bloed,

 

Uw WENDELA u heeft onttogen:

 

Die frissche bloem, die Lenteroos

 

Zò lieflyk 's morgens opgeloken,

 

Is van den steel nu afgebroken

 

En sluyt haare oogen voor altoos;

 

Die oogen die zò vriendlyk blonken

 

Steeds van een' blyden lach verzelt,

 

Die, als de dageraat het veldt,

 

Uw hert in vreugde wist te ontvonken;

 

Haar ziel, al vroeg aan Godt verlooft,

 

Vaart nu ten Hemel op de wieken

 

Van 't Kruisgeloof, in 't morgenkrieken

 

Haar 's levens, laas! te ras gedooft.

 

Zy zal niet meer u Broeders noemen;

 

Gy zyt die lieve Zuster quyt,

 

Gewoon uw deugden en uw vlyt

 

Met volgenegen hart te roemen.

 

Die hand en vingers zyn nu doodt,

 

Bequaam in zyde en goud te weven

 

Wat 's lands kronyken ons beschreven,

 

Van 't bloedt waar uit uw Stamhuys sproot.

[p. 9]

 

Dat aanschyn vol bekoorlykheden,

 

Dat ligchaam welgevormt van leest,

 

Bewoont van nog veel edler geest.

 

Gesiert met aangeboren' zeden,

 

Werd nu het duyster graf ten buyt,

 

En leerd d'onzekerheyt van 't leven,

 

Dat, als een stroom voorby gedreven,

 

Werd in zyn' eersten bloey gestuyt;

 

Zy heeft, ten starren ingeheven

 

En met haar heldenstam vereent,

 

't Vergangklyk leven, haar geleent,

 

Gerust den Leenheer weergegeven;

 

En roept u toe uit 's hemels trans,

 

Ay Broeders! wilt uw traanen droogen,

 

Ontrust myn ziel niet in den hoogen;

 

Myn zon bezweek om met meer glans,

 

Na haaren ondergang, te klimmen

 

In 't eeuwig ongenaakbaar ligt,

 

Daar zwaay ik, dier aan Godt verpligt

 

Den wierook by de zaal'ge schimmen.

 

Ay! weest dan in myn lot verblyt,

 

En leert dus vroeg de jammerplagen,

 

Na 't voorbeeld van uw Stam verdragen,

 

En groeyt in weerwil van den nyt.

[p. 10]

 

Hebt steeds den heldenaart voor oogen,

 

Van 't bloedt dat u heeft voortgebragt,

 

Zó worde ons Huys en nageslagt

 

Door hoforkaan nog storm bewogen.

 

Wykt noyt van 't spoor u voorgetreên,

 

Door die uw' Ouders plaats bekleeden,

 

Wier zorg, met duyzent tederheden,

 

U opqueekt om voor 't algemeen

 

Met lof te leven zonder schroomen,

 

Wat noodlot u ook op mag komen.

 

 

 

JOANNES VAN BRAAM.

 

 

 

Overleden den 18

 

van Grasmaand

 

1709.