Ter uitvaart van de wel-edele jongkvrouwe Wendelina Maria de Witt

overleden den XVIII. van grasmaand MDCCVIIII

[p. 3]

Ter uitvaart van de wel-edele jongkvrouwe Wendelina Maria de Witt,

Aan de wel-edele vrouwe Anna Elisabeth de Witt, echtgenoot van den wel-ed: achtbaren heere m^r. Simon Muys van Holy, schepen en vroedschap der stadt Dordrecht, enz. enz.

DOorlugte Vrou geteelt, van die de Vryheyt stigten,
En 't nageslagt, nog naau aan hunne deugt verpligten,
Myn boesem swelt van rouw, terwyl een traanenbron
Uyt yders oogen vloeyt, om 't missen van die zon
Die veel 't ontydig daalde in 's levens dageraat.
Maar troost U; want zy leeft in een volmaakter staat,
En helpt het hemels feest, met God, en d'Englen vieren:
Terwyl wy hier haar graf met Lykcipressen sieren.

[p. 4]

 

TReurt Merwerey, de peerel uwer kroon;

 

Een edle Telg gesproten uyt dien zoon

 

(Wiens vader erfde, ô ramp! een martelkroon

 

Voor heldendaaden)

 

 

 

Is in het stof gevallen op haar beurt.

 

Waarom myn Nimpf de blonde vlegten scheurt,

 

En 't overschot des grooten mans betreurt

 

Met leet beladen.

 

 

 

Hoe eer ik best die zielen, die gewyd

 

In 't sneeuwit kleed, omgord met heyligheyt,

 

In 't eeuwig ligt nu heerschen, en geen nyt

 

Haar faam beroven?

 

 

 

Myn veder buygt (te zwak voor 't groot gewigt,

 

Van haare deugt) eerbiedig om haar pligt

 

Op te offeren aan dit Nakroost, dat in 't ligt

 

Reets leeft hier boven.

 

 

 

ô Maagdenziel! Waar in der Oudren aart

 

Zô levend blonk; Godvrugtigheyt gepaart

 

Aan wysheyt, lokte u vroeg ter hemelvaart,

 

By zaalge reijen.

 

 

 

Die voeren u, ver boven 't sterflyk lot:

 

Daar gy 't gewoel van 't ondermaansch bespot,

 

En in bespiegeling van uwen Godt

 

U gaat verblyen.

 

 

[p. 5]

 

Maar ach! gy laat ons over in 't geween,

 

Myn ooge vloeyt van traanen: gy alleen

 

Leeft in 't onsterflyk heyl, daar tegenheên

 

Uw rust niet stooren.

 

 

 

Uw witte ziel, met heerlykheyd omstraalt

 

Beschoudt den Stam, waar uyt gy zyt gedaalt,

 

Die van den tyd, en 't noodlot zegenpraalt,

 

In 's hemels kooren.

 

 

 

Men breng dan wierookgeur, op 't grafaltaar,

 

Met heylige offerhand, en plegtgebaar,

 

Als jaarelyks de Maagdelyke schaar

 

Uw asch komt eeren.

 

 

 

Soo werd uw Naam gehegt aan d'eeuwigheyt,

 

Uw roem streeft boven peyl, en maat, en tyd.

 

En ik wil door haar gadeloose vlyt

 

Het sterven leeren.

 

 

 

MARIA DE VRIES.