Westland. Jaargang 2

[p. 385]

Westland
Kultureel-letterkundig Tijdschrift voor Vlaanderen
2. Jaargang Nr. 7 Juni-Juli 1944

Lode Quasters
Ballade van den administratie-bediende

Hij plant zich lachend in 't kantoor, te laat
als steeds en keert te vroeg naar huis; de meisjes
in elke straat dom lachend in 't gelaat,
fluit hij tusschen de tanden schlager-wijsjes.
Hij werkt niet veel maar lacht en praat
van Ufa-films, U-booten en gendarmen;
hij lacht, en hangt en ligt, en staat
lui lachend aan de kachel zich te warmen.

Hij kijkt eens op zijn pen en schrijft een woord
of teekent met zijn potlood ijle dingen.
Hij kamt zich in den spiegel, schikt zijn boord
en staat in de pissijn nog wat te zingen.
Hij keert terug en eet zijn appel af,
beenen op tafel als Amerikanen.
De anglofiele geest zwaait hier den staf
en stalt de kern uit van zijn domste wanen.

Hij zet zich in zijn hemd als 't zomer is
en loopt twee huizen verder ijsjes halen.

[p. 386]

 

Door 't raam naar buiten kijken lijkt hem frisch:

 

in Brussel staan ze klaar om te betalen.

 

Hij lost den oorlog op aan alle fronten

 

en jubelt om de bommen op Berlijn;

 

maar 't gaat niet snel genoeg: met duizend lonten

 

moet England 't Rijk verschroeien als een zwijn.

 

 

 

Hij lacht met Vlaanderen's legioensoldaten,

 

hij lacht en zet een mond gelijk een schuur.

 

Elk richtsnoer heeft hem altijd koud gelaten;

 

een kussen op zijn stoel, een lekker vuur,

 

een chef die niet durft spreken, kameraden

 

die eiken Duitscher dooden met hun mond.

 

De deernen die onnoodig komen raden

 

vervoegt hij 's Zondags aan het dancing-front.

 

 

 

Hij draagt de laarzen van het Belgisch leger

 

en lacht tevreden om zijn schoone broek,

 

trotsch als een Franschman, dom gelijk een neger,

 

overal aanwezig en toch immer zoek.

 

Nu nog het tweede front en witte brooden:

 

hij werkt niet meer, het heeft niet langer zin.

 

De Duitschgezinden met een kogel dooden

 

en 't lied is uit: hij stapt den hemel in...