Westland. Jaargang 2

[p. 287]

Jan van den Weghe
Ballade voor een meisje van Rode

Drie mannen gaan naar Rode.
Naar Rode gaan er drie,
zij gaan weer op marode,
de zwart-satijnen merel
fluit, als een jonge kerel,
zijn oude melodie.

Drie mannen gaan naar Rode
en langs het malve bosch,
waaruit de paren vloden,
zien zij een paar patrijzen
den weg naar 't water wijzen.
- Het leven laat niet los.

Drie mannen gaan naar Rode.
Zij gaan den heuvel op.
De zon ontsteekt hun roode
gezichten. - Maar zij lesschen
hun dorst aan koele flesschen.
Muziek hangt in hun kop.

Drie mannen gaan naar Rode.
Een meisje in de oude kroeg
begroet hen à la mode.
Zij zoeken zoete namen
en drinken dan te zamen.
Haar lach is hun genoeg.

[p. 288]

 

Drie mannen gaan naar Rode.

 

Haar donker hartje gonst

 

en aan haar mond, haar roode,

 

wordt een gedicht geboren.

 

...Gods engel in den toren

 

op bronzen klokken bonst.

 

 

 

Drie mannen gaan naar Rode.

 

- Rachelleke Ragoen -.

 

Zij heeft hen niet ontboden,

 

zij heeft hen niets gegeven.

 

Wat heeft zij van het leven

 

meer dan de zon vandoen?

 

 

 

Drie mannen gaan naar Rode,

 

en drinken om het meest.

 

Wat hebben zij van noode

 

meer dan een schoone logen

 

en dat zij in hun oogen

 

een schoone logen leest.

 

 

 

Drie mannen gaan naar Rode.

 

en reiken haar de hand.

 

Het avondt vroeg in Rode.

 

Adieu! En over bergen

 

gaan drie bedronken dwergen

 

naar 't dronken droomenland.

 

 

 

Drie mannen gaan naar Rode

 

Zij keerden nuchter weer.

 

Moskeeën en pagoden,

 

kapellen, kathedralen

 

verlost hen van de kwalen,

 

want 't leven doet hen zeer.