Westland. Jaargang 2

[p. 209]

Otto Manninen
De zwanen

Op het fel-glinsterend water
dat zij nauwelijks schenen aan te raken
gleden zij, toen de morgen rood begon
en het meer-ontwaken.

Met een nek, die trotsch zich boog
naar het spiegelend vlak van den stroom
speelden zij in de zonnestralen
en gleden voorbij als in droom.

Soms slechts op een lentedag
weergalmde een jubelzang
(gelijk het vurig geluk dat zij kenden)
die om de oevers lang

en klaar klonk als klokken
van een vergeten eenzame kapel,
wier tonen de echo snel drijft
naar het rotsige strand.

Zij gleden bevallig en zacht
in een rij op het blauwe meer,
lijk waterlelies blinkend gerezen
uit het bad omneer.

Helaas, de zomer ging voorbij
en zij repten de wieken toen,
als bloemen op water bleef slechts
een schitterend zomer-visioen.

O de vlucht naar de zonnelanden
van die blanke dieren op het groot
en blauw meer, nu de oevers vergelen
die de naherfst kil omsloot.

(Bewerkt door Remy de Muynck.)