Westland. Jaargang 2

Jos Verbraeken
Het kind

Een schrei, daar zwemt het in het licht.
Het spartelt nog in 't ongekende.
Het leven zendt zijn prikkelbende
En slaat het eerste schuiloord dicht.

Het wordt een honger naar de wereld,
Een grijpen naar een klank, een tast,
Een straal, die door den dunnen bast,
Van zijn ontloken zinnen dwerelt.

't Komt vaster in den sterken dwang
Van lust en droom, van aarde en menschen.
Het graaft zijn weten uit zijn wenschen
En 't rolt in tranen langs zijn wang.