Westland. Jaargang 1

[p. 843]

[Nummer 10]

Documenten
Het vijfde Oorlogsjaar

Het vijfde oorlogsjaar is ingetreden en behoudens onvoorziene katastrofen ligt het einde der wereldrevolutie niet in het verschiet. Begonnen als oorlog tusschen Duitschland en Polen - den 18. September heeft de Poolsche staat sedert vier jaar virtueel opgehouden te bestaan en alles doet veronderstellen, dat hij te Katyn wel voor goed zal begraven zijn geworden - louter om Danzig en den Korridor, drie dagen later reeds uitgebreid tot een oorlog van Frankrijk en Engeland tegen Duitschland, nadat Mussolini een supreme poging had gedaan om den brand te beperken, zijn ten slotte Italië, Noord-Amerika, Japan in den dans gesprongen, vergezeld of gevolgd van een aantal kleinere staten, zoodat nu, oneindig meer dan in 1914-1918, sprake is van een wereldoorlog.

In het algemeen zijn, wat men noemt de breede lagen der bevolking, kort van memorie, afgezien nog hiervan, dat zij zich vastklampen aan vooropgezette meeningen en vooroordeelen. Nog steeds blijft het waar, dat de wereld wil bedrogen zijn. Wij moeten eraan verzaken langs den weg der rede, met behulp van solied bewijsmateriaal, de gangmakers der openbare meening te willen overtuigen van de ontzettende oorlogsschuld der Anglo-Amerikanen. Dit, niettegenstaande de sluier, die over het ontstaan van dezen wereldoorlog werd geweven, zoo doorzichtig is als men het slechts wenschen kan.

Maar de sterkste man is niet steeds degene, die alleen staat en de beste zaak niet immer deze, die geen verdedigers behoeft. Ook degenen, die zich niet ten prooi gooien aan domme hartstochten, zijn genoodzaakt van tijd tot tijd hun geheugen op te frisschen. Waarom deze wereldoorlog? Dat is de vraag, wier beantwoording tot dit opfrisschen van het geheugen leidt.

Aan de basis van alles ligt het Diktaat van Versailles. ‘Alleen slechts een politiek kind kon gelooven, dat de Duitsche natie voor alle tijden, tot in der eeuwigheid, in den toestand van het jaar 1919 zou blijven’, verklaarde de Führer in zijn Rijksdagrede op

[p. 844]

28 April 1939. Inderdaad, te Versailles werden de kiemen gelegd van een nieuwen oorlog. Toen, met Adolf Hitler, in 1933 een regeering aan het bewind kwam, die de slavenketens van Versailles wilde breken, staken de rumoerige politici in de zoogenaamd demokratische landen het onder stoelen noch banken, dat de wereld op een nieuwen oorlog moest worden voorbereid. Zoo is het bekend, dat ten onzent Kamiel Huysmans met meer dan één minister ging palaberen en hierbij zijn stokebrand-instinkten den vrijen teugel liet. Eenige jaren later, toen in Frankrijk het Front Populaire zijn ontbindingswerk verrichtte, bracht Churchill te Parijs een bezoek aan Leon Blum ten einde dezen op het hart te drukken de voorbereiding tot den oorlog niet uit het oog te verliezen.

München en Godesberg hebben een oogenblik de hoop op een vredelievende opklaring van de heerschende troebele atmosfeer doen herleven. Maar onmiddellijk hierop is het plompe telegram van president Roosevelt gekomen, gericht aan den Führer en Rijkskanselier, klaarblijkelijk met het doel de laatste vredeskans op te blazen. De motieven, welke den president der Vereenigde Staten hebben bewogen zijn misdadig werk in beweging te zetten, zijn duidelijk. Amerika zag het oogenblik naderen waarop het zijn markten in een autarchisch Europa zou verliezen en de president zocht naar middelen om het failliet van zijn New Deal-politiek te verbergen. In deze negatieve beweegredenen dient verder een positieve factor te worden ingeschakeld: het onbegrensde imperialisme van den president, zijn drang naar wereldheerschappij. De publicatie der diplomatische dokumenten heeft in ieder geval onweerlegbaar bewezen, dat de drijfkracht tot dezen wereldoorlog enkel en alleen bij den President der Vereenigde Staten moet gezocht worden. In zijn rede van 28 April 1939 werden ongetwijfeld president Roosevelt en zijn trawanten bedoeld, waar de Führer gewag maakte van ‘den haat dergenen, die het betreuren, dat Europa nu al weer niet in vuur en vlammen opging. Zij willen zich daarom nu geenerlei mogelijkheid laten ontgaan, om tusschen de volkeren het wantrouwen te zaaien en elders de voor hen gewenschte oorlogsstemming teweeg te brengen.’

‘Het Duitsche volk,’ aldus vervolgde de Führer, ‘kan daarentegen met de grootste kalmte zijn werk verrichten. Zijn grenzen worden verdedigd door het beste leger van de Duitsche geschiedenis; zijn luchtruimte wordt beschermd door de geweldigste luchtvloot; onze kusten zijn voor elke vijandige mogendheid on-

[p. 845]

aantastbaar gemaakt. In het Westen is het sterkste verdedigingsbolwerk van alle tijden ontstaan. Het meest beslissende echter is de geslotenheid van het volkslichaam zelf, het vertrouwen van de Duitschers onder elkander in de gemeenschappelijke weermacht - en dat mag ik wel uitspreken - het vertrouwen van allen in de leiding.’

In hoogerbedoeld telegram van president Roosevelt ligt dezes oorlogsverklaring aan Duitschland besloten. Indien de diplomatische betrekkingen nog niet onmiddellijk werden verbroken, dan is dit hieraan toe te schrijven, dat de Vereenigde Staten nog niet klaar waren met hun oorlogsuitrusting, dat de president door een nieuwe verkiezing zijn gezag moest laten verstevigen en de oorlogsintriges nog niet in alle bijzonderheden in elkaar had gezet. Vooreerst moest president Roosevelt Winston Churchill nog naar zich toehalen, zijn beruchte gezant Bullitt moest Daladier overtuigen, daarna moest kolonel Beek tot weerstand en provocatie worden geprikkeld. Einde Augustus 1939 waren de eerste operaties voltooid.

De Führer had hierom overschot van gelijk toen hij president Roosevelt den ‘Urheber’ van dezen wereldoorlog noemde. Bij de beoordeeling van den door dezen ‘Urheber’ geschapen toestand mag men dan ook geen oogenblik uit het oog verliezen, dat Duitschland een zuiver defensieven oorlog voert. Het feit, dat Duitschland zijn verdedigingslijn heeft kunnen verleggen naar de Noordelijke IJszee, de Oostgrens der Oekraine, de Zwarte, de Egeische, Ionische, Tyreensche en Middellandsche Zee, naar den Atlantischen Oceaan en het Kanaal teekent den toestand waarin zijn verdediging zich bevindt.

Overzien wij bij den aanvang van dit vijfde oorlogsjaar dit reusachtige front waartoe men ook het West-Aziatische oorlogsterrein moet rekenen, dan blijft Duitschland's militaire toestand oneindig gunstiger dan na het diktaat van Versailles, dan na de machtsovername, dan na den achttiendaagschen veldtocht in Polen, en dan bemerken wij slechts één enkel zwak punt, namelijk de bressen in Duitschland geslagen door de terreuraanvallen, waardoor de ploetokraten zich blijkbaar willen onderscheiden van de bolsjevisten. Maar ook hier moet men verwachten dat de Führer zal ingrijpen. Hoe en wanneer, daar moet een nabije toekomst op antwoorden.

Herman van Puymbrouck