Westland. Jaargang 1

[p. 408]

Lode Quasters
Moeder

Indien de aarde zacht en mild kan zijn
en mos en kruiden in den zomer zingen,
of nevel kan gelijken aan satijn
en elke korrel zand frissche seringen:

Indien de Heer waarvan de priesters spreken
goed en rechtvaardig is zooals niet één
ook voor de dooden zonder rijken steen,
en elke zwakheid niet verlangt te wreken:

O moedertje, dan ligt gij ginder veilig
en onverganklijk in uw kleine graf,
het eenige wat u de wereld gaf
dat niet beneden wordt, gerust en heilig.

Want hier in deze grijze winterstad
zijn wij zoo hopeloos en diep verlaten,
waar menschen wonen die elkander haten
of heimelijk verdrummen op hun pad.

Uw eigen kindren zijn uiteengeslagen
en gaan elkander in de straat voorbij
met onverschilligheid zooals de dagen
elkander volgen in hun ijle rij.

Ze brengen op uw graf een pot met bloemen
eer om elkaar den duivel aan te doen
en zich op een genegenheid te roemen
gewaterverfd op een ontleend blazoen.

[p. 409]

 

Nietwaar, ze twistten om uw beste kleeren

 

toen zij u in het gasthuis zagen schreien;

 

en gij hebt moeten hooren in hun vleien

 

hoe reeds 't verdriet gedempt werd door begeerea.

 

 

 

O gij, mijn moedertje, moet mij verstaan

 

die, door de oogen van den dood gekeken,

 

eenzaam uit deze wereld zijt geweken

 

zonder een snik te hooren noch een traan

 

 

 

gezien te hebben van uw eigen kinders

 

waarbij het hart omkantelde in zijn bloed:

 

want menschen zijn gelijk de zomervlinders

 

en gaan en komen met gelijken spoed.

 

 

 

En gij, mijn stille vader, zult begrijpen:

 

- gij die gehavend werdt gelijk een boom

 

en alle smart der wereld voelde nijpen

 

in uw klein hart vol huiverigen schroom;

 

 

 

gelijk een boom die, door den wind bestormd,

 

gegeeseld wordt en in de kruin ontbladerd

 

en door den tijd gekloven en vervormd,

 

niet eens herlevend als de zomer nadert. -

 

 

 

Niets is zoo wankelbaar dan warm geluk

 

en duizend andre onstoffelijke dingen,

 

waaraan nochtans een hand het felst kan wringen:

 

zij sprongen vóór uw brekende oogen stuk.

 

 

[p. 410]

 

De wereld wordt niet beter, weet gij nu,

 

en wat een moeder doet gaat eerst verloren:

 

dààr in het gras zult gij wel nimmer hooren

 

één kind dat troosteloos verlangt naar u...

 

 

 

Het staat den man niet op een graf te weenen

 

maar bijna daaglijks krop ik om uw dood

 

alsof mijn keel gelijk een stroom vol steenen

 

gelegen had in den geweekten schoot.

 

 

 

Het lijkt zoo droevig in dit drukke leven,

 

o moeder, voor de wereld blind en doof.

 

Gij kampt niet voor behoud, geluk, geloof;

 

gij moet niet voor nabije toekomst beven.

 

 

 

Indien het waar kan zijn dat goede geesten

 

en dat de menschen nimmer zooals beesten

 

doelloos verpulvren in hun eigen rot:

 

de zielen voeren tot den troon van God

 

 

 

Rust zacht dan, lieve moeder, in uw aarde;

 

en stijg weldra door wolk en winden heen

 

tot het geluk dat God voor u bewaarde...

 

want hier vervloeien wij voorgoed uiteen.