Watapana. Jaargang 2

[p. 20]

De schoenlapper van dertig mei

Aan de Brede straat
liggen duizend jaren,
éen ervan is arm,
heeft zeventig grijze haren.

Op dag, dat hij zijn vak
uitoefent, omdat de dood hem
niet eist, krijgt de schoenlapper
door zijn nichtje stille spijs.

Hoe leven blaakt in blaren
tot het groen vergeelt
en snijdt zich zilveren snaar
in wat voedsel door een keel.

Daar is geen strand klaarlicht
in halskloppen op de paarden;
er is een eerzame man,
die de schoenen trekt op leest.

Intussen trekt de stoet
aan, die aan de straten preekt,
dat men het rechtvaardig loon
in zijn vlammen schreef.

Maar de vlammen mijden
een oude schoenlapper;
scheve stoel moest ontgelden,
dat hij die dag beleeft.

De schoenen, die niemand
pasten, werden weggestolen
en wat de brand had
uitgespaard,

troffen wij voor zijn
oude ogen
gesmeten op de straat,

vuilnis
de eerste zijstraat
van de Brede straat
in Otrabanda.

Luc Tournier