De vrolyke kramer, met Klyn Jans pleizierig en vermakelyk Mars-dragend hondje

[p. 79]

Het Echte en Origineele Liedje Wilhelmus Van Nassouwe.

Een Christelyk Lied, ghemaakt omtrent ’t Jaar 1568. ter Eeren des Doorluchtigsten Heere, WILHELMUS PRINCE VAN ORANGIEN, Waar van de eerste Letter van ieders Veers zyner V.G. Name met brenghen, na de wyze van Chartres.

WIlhelmus van Nassouwe,
Ben ik van Duitschen Bloed,
Het Vaderlandt Getrouwe
Blyf ick tot in den Dood,
Een Prince van Orangien
Ben ick vry Onverveert,
Den Coninck van Hispeangien
Heb ick altyd Ge-eerd.
IN Godes Vrees te Leven,
Heb ick altyd betracht,
Daarom ben ik Verdreven,
Om Land en Luid’ gebracht,
Maar God zal my Regeeren,
Als een goed Instrument,
Dat ik mag wederkeeren
In mynen Regiment.
LYt u myn Ondersaten
Die oprecht zyn van aard,

[p. 80]

 

God zal u niet Verlaten,

 

Al zyt gy nu Beswaard,

 

Die Vroom begheert te Leven,

 

Bid Godt Nacht ende Dagh,

 

Dat hy my kracht wil gheven,

 

Dat ick u helpen mach.

 

LYf end Goed al te samen,

 

Heb ick u niet verschoont,

 

Myn Broeders hoog van namen,

 

Hebbent u oock vertoont;

 

Graaf Adolf is ghebleven,

 

In Vriesland in den Slach,

 

Zyn Ziel in ’t Eeuwich Leven,

 

Verwacht den Iongsten Dagh.

 

EDel en Hoogh Gheboren,

 

Van Keyzerlycke Stam,

 

Een Vorst des Rycks Vercoren,

 

Als een Vroom Christen Man,

 

Voor Godes Woord geprezen,

 

Heb ik vrij onverzaaght,

 

Als een Helt zonder Vreezen,

 

Myn Edel Bloed gewaaght.

 

MYn Schild en myn Betrouwen,

 

Zyt ghy, ô! God myn Heer,

 

Op u zoo wil ick Bouwen,

 

Verlaat my nimmermeer,

 

Dat ick doch Vroom mach blyven,

 

U Dienaar t’alder stond,

 

De Tyranny verdryven,

 

Die myn Herte doorwond.

 

VAn al die my Beswaren,

 

End’ myn Vervolgers zyn

 

ô! God wilt doch bewaren,

 

Den trouwe Dienaar dyn,

 

Dat zy my niet Verrasschen,

 

In haren bozen Moedt,

[p. 81]

 

Haar Handen niet en Wasschen,

 

In myn onschuldig Bloed.

 

ALs David moeste Vluchten,

 

Voor Saul, den Tyran,

 

Zoo heb ick moeten Zuchten,

 

Met menig Edelman,

 

Maar God heeft hem Verheven,

 

Verlost uit alle Nood,

 

Een Coninckryck ghegheven,

 

In Israël zoo groot.

 

NAa ’t Zuer zal ick ontfanghen,

 

Van God myn Heer dat Zoet,

 

Daar naar zoo doed verlanghen

 

Myn Vorstelyck Gemoet,

 

’t Welck is, dat ick mach Sterven,

 

Met Eeren in het Velt,

 

Een eeuwich Ryck Verwerven,

 

Als een ghetrouwer Helt.

 

NIets doed my meer erbarmen,

 

In mynen wederspoet,

 

Dan dat men siet verarmen,

 

Des Coninghs Landen goed,

 

Dat u de Spangjaarts krencken,

 

ô! Edel Neerland zoet,

 

Als ick dat gaan bedencken,

 

Myn Edel Hart dat Bloed.

 

ALs een Prins opghezeten,

 

Met mynes Heires cracht,

 

Van den Tyran vermeten,

 

Heb ik den Slagh verwacht,

 

Die by Mastricht Begraven

 

Bevreesden myn Geweld,

 

Myn Ruiters zach men Draven,

 

Zeer moedig door het Velt.

 

SOo het den wille des Heeren,

 

Op dien tyd had gheweest,

[p. 82]

 

Had ik wel willen Keeren

 

Van u dit zwaar tempeest,

 

Maar den Heer van hier boven

 

Die alle dinck Regeert,

 

Die men altyd moet Loven

 

En heeft zulcx niet begheert.

 

SEer Christelyk was gedreven

 

Myn Princelyk Gemoed,

 

Stantvastig is gebleven

 

Myn Hart in Teghenspoet,

 

Den HEERE heb ick Ghebeden

 

Van mynes Hertzen grond,

 

Dat hy myn Zaack wil reden,

 

Myn onschult doen oorkont.

 

OOrloff myn arme Schaapen,

 

Die zyt in grooten Nood,

 

U Harder zal niet Slapen

 

Al zyt gy nu Benout,

 

Tot God wilt u begheven,

 

Zyn heilzaam Woord neemt aan,

 

Als vrome Christenen Leven,

 

’t Zal hier haast zyn gedaan.

 

 

 

PRINCE

 

 

 

VOor Godt wil ick belyden

 

En zyner grooter Macht,

 

Dat ick tot gheenen Tyden

 

Den Coninck heb veracht,

 

Dan dat ick God den Heere,

 

Der hooghster Majesteit,

 

Heb moeten obedieren,

 

In der Gherechtigheid.