De vrolyke kramer, met Klyn Jans pleizierig en vermakelyk Mars-dragend hondje

De Klagende Koridon.

Stem: Nu moet ik gaan Dwaalen.

WAt droeve Gedagjes,
Wat Zugjes wat Klagjes,
Stort ik meenig Nagjes,
Om myn Herderin?
Zy is myn Hoop, Myn Troost, Myn Veld-Godin;
Maar Hemel haar Zinnen,
Zyn niet te Verwinnen,
Schoon ik haar Bemin.

Zy is niet te Vermurven,

Ik heb het Verkurven:
Ach! waar ik Gesturven
En in ’t Graf gerukt:
Zegt my dog Lerinde,
Myn Welbeminde,
Waar gy Bloempjes plukt.

Wilt gy my dan Plagen?

Moet ik al myn Dagen,
Verslyten met Klagen,
ô! Goden staat my by:
Ik voel myn zelven deerlyk in de Ley.
Vaart wel dan Matresse,
Vaart wel Harderesse,
Weest verheugd en bly.

Gy moogt ’er vry Vlugten

En laaten my Zugten,
Vol Ongenugten,
aan dees koele Bron,
Onder ’t Geboomt,
Voor ’t Branden van de Zon,
Terwyl gy de Klagten,
Steeds wilt Veragten,
Van uw Koridon.