De vrolyke zanger

Johan en Griet:

wys: Ik ben slegts een Herderinnen.

1.

GRiet, schoon oud, wou echter trouwen,

En kreeg eindlyk Heer Johan,

Om haar smarte te geneezen,

Tot haar' wel beminden man;

Dan Johan ging haar slegts huwen,

Niet om haar, maarom heur geld;

Dus begrypt men hoe zyn liefde

Was voor Juffrouw Griet gesteld.

2

Echter liet men Bruiloft houden

En men zong 'er overluid

Danschtte, en speeld, en zong, ter eere

Van de Bruidegom en Bruid.

[p. 12]

 

Alles was vol lust en vreugde,

 

't Zoende 't dronk en sprong in 't rond,

 

In onäfgebroke vreugde,

 

Tot den vroegen morgenstond.

 

3.

 

Doch in deze groote blydschap,

 

Nam noch Jan, noch Griet veel deel,

 

Want terwyl de Gasten juichdden

 

Smeerde Jan slegts braaf zyn keel.

 

Daar zyn Griet naar 't Uurtje hygde

 

Dat de Bruiloft was gedaan,

 

En de Vrienden mat en moêde,

 

Zouden naar hun huizen gaan.

 

4.

 

't Mogt haar dan ook eindlyk lukken,

 

Naar het slyten van de nacht,

 

Dat 'er by die blyde klanten

 

Aan 't naarhuisgaan wierd gedacht.

 

Eider pakte dus zyn boutje,

 

Ging 'er vol en bly meê heen,

 

En, men liet, tot slot van zaaken,

 

Jan nu met zyn Griet alleen.

 

5.

 

Nu steeg Grietjes vreugd ten toppunt!

 

d'Echtkoets was alreeds gespreid,

[p. 13]

 

En Johan wierd van zyn Wyfje

 

Daar met blydschap heen geleid;

 

En wat hy toen ook mogt denken,

 

Hoe hem zulks niet aan mogtstaan,

 

Hy zach zich al vast gedrongen

 

Om met Griet te bed te gaan.

 

6

 

Griet zag dus haar wensch volbrengen,

 

Maar vond ook een raare gril;

 

Want, hoe Griet ook rond mogt woelen,

 

Jan lag als de Dood zo stil.

 

En toen Griet dit ging verveelen,

 

En riep: 'k wed gy my niet vind.

 

Riep Jan, neen, dat zoud gy winnen,

 

Want ik zoek u niet, myn Kind!