De vrolyke zanggodinnen, of Mengelwerk van vernuft

Het geluk.

Gy, die de ware vreugd wilt smaken,

Leer hier wat weg gy volgen moet;

Ik jaag in alles naar vermaken,

En vind myn leven telkens zoet.

Ik leer hoe elk (wie kan dit wraken?)

Zyn voordeel met de Reden doet.

Het schoon der leer, die wy waarderen,

Is ligt te vatten voor 't verstand.

't Is 't hoogste goed, waarvan we u leeren:

'k Heb myn bewyzen by de hand.

Wil iemand tegen my ageren,

Zyn hart legt tegenspraak aan band.

De Waarheid blyft my t' aller ure,

Als zuiver en eenvoudig, by.

Ik volg de leiding der Nature:

Zy is 't, aan wie ik alles wy'.

[p. 235]

 

Dat hare wet my steeds besture,

 

Dan leef ik waarlyk vry en bly.

 

 

 

Van hier dan trotsche Stoicynen!

 

Uw leer wordt als te streng gewraakt.

 

Uw wysheid doet de blydschap kwynen,

 

Terwyl z' ons ongevoelig maakt.

 

Geen leer zal my aanneemlyk schynen,

 

Wanneer zy 't menschlyk hart niet raakt.

 

 

 

Kan Aristoteles wel spreken

 

Dan wartaal, vol van duisterheid?

 

Wien 't lust het hoofd met hem te breken,

 

Hoor hoe hy voor de waarheid pleit'.

 

My is in 't leven nooit gebleken

 

Dat hy ons nutte dingen zeit.

 

 

 

'k Wil Sokrates en Plato loven,

 

En Seneka, die schrander was,

 

Ik heb hun fraaye Werken boven;

 

Daar staan z' in myne boekenkas,

 

En mooglyk zyn ze vry bestoven;

 

Wyl ik 'er nooit een woord in las.

 

 

 

De regels, die men volgt in 't leven,

 

Zyn juist niet altyd goed en waar:

 

Wy raaken, schoon w' ons moeite geven,

 

Met ons ontwerp niet altyd klaar.

 

Een Doctor, in zyn kunst bedreven,

 

Wordt zelfs wel eens een moordenaar.

 

 

 

Wat mogt g', ô grooten van Atheenen!

 

Zoo ernstig als ooit iemand kon,

[p. 236]

 

Diogenes gehoor verleenen,

 

Wanneer hy zyn geknor begon?

 

Dat groote licht was u verschenen:

 

't Kreeg luister van een leege ton.

 

 

 

Wat mogt Heraklitus tog leeren,

 

Die huild' en jankt' en handen wrong?

 

Was Demokriet een man met eeren,

 

Daar hy steeds lacht' om oud en jong?

 

Zy waren beiden vreemde Heeren,

 

Wier lof ik nooit van harte zong.

 

 

 

Men kom dan weder tot myn leering.

 

ô Vrienden! volgt die, want z' is goed.

 

Zoekt waar genoegen in verkeering,

 

Zorgt dat gy zagte driften voedt.

 

Want by het volk is tog de neering,

 

En wat is zonder driften zoet?

 

 

 

ô Epikuur! wil 't my vergeven,

 

Dat ik uw wet heb uitgelegd.

 

Elk zoek' vermaak en vreugd in 't leeven:

 

Dit 's billyk, eerlyk, goed en regt.

 

Gy waart in zulk een regt bedreven:

 

Dat had Natuur u voorgezegd.